Verbum

глаўко́ма, -ы, ж.

Хвароба вачэй, пры якой павышаецца ціск унутры вока.

|| прым. глаўко́мны, -ая, -ае.

віду́шчы, -ая, -ае.

Які мае зрок, бачыць або здольны бачыць.

В. чалавек.

Адзінае відушчае вока.

слепаво́кі, -ая, -ае.

1. Вельмі блізарукі.

2. Сляпы на адно вока, аднавокі.

|| наз. слепаво́касць, -і, ж.

астыгматы́зм, -у, м. (спец.).

Анамалія праламляльнага асяроддзя вока, якая прыводзіць да расплывістасці адлюстравання.

|| прым. астыгматы́чны, -ая, -ае.

акамада́цыя, -і, ж. (кніжн.).

1. Прыстасаванне (арганізма).

2. У мовазнаўстве: фанетычны працэс прыстасавання вымаўлення сумежных зычных і галосных гукаў, у выніку чаго ўласцівасць аднаго гука часткова пашыраецца на іншы.

○

Акамадацыя вока — здольнасць вока прыстасоўвацца да разгляду прадметаў на розных адлегласцях.

|| прым. акамадацы́йны, -ая, -ае.

парушы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Маленькая часцінка чаго-н., пылінка.

Выняць парушынку з вока.

прыжму́рыцца, -руся, -рышся, -рыцца; зак.

Прыжмурыць вока або вочы.

П. ад яркага святла.

|| незак. прыжму́рвацца, -аюся, -аешся, -аецца.