удзе́л², -а, мн. -ы, -аў, м.

У старажытнай і сярэдневяковай Русі: вобласць, якой кіраваў князь.

|| прым. удзе́льны, -ая, -ае.

У. князь.

Удзельнае княства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

біясфе́ра, ‑ы, ж.

Вобласць распаўсюджання жыцця на зямным шары.

[Ад грэч. bíos — жыццё і sphaira — шар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патрыя́рхія, ‑і, ж.

Царкоўная вобласць, падначаленая патрыярху (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сатра́пія, ‑і, ж.

Вобласць, правінцыя, якой кіраваў сатрап (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трансаркты́чны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны са зносінамі цераз арктычную вобласць. Трансарктычная навігацыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

транспаля́рны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны са зносінамі цераз палярную вобласць. Транспалярная траса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Geb.

= Gebiet – вобласць, акруга

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

аўтано́мны, ‑ая, ‑ае.

Які карыстаецца аўтаноміяй, мае аўтаномію. Аўтаномная рэспубліка. Аўтаномная вобласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малале́сны, ‑ая, ‑ае.

Які мае недастатковую колькасць лясоў; бедны лесам. Малалесная вобласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзарха́т, ‑а, М ‑хаце, м.

Гіст. Вобласць, на якую распаўсюджваецца ўлада экзарха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)