Verbum

ве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які верыць у існаванне Бога; веруючы.

|| ж. ве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. ве́рніцкі, -ая, -ае.

фаталі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які верыць у непазбежнасць лёсу.

|| ж. фаталі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

няве́руючы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Той, хто адмаўляе рэлігію, не верыць у існаванне Бога.

Ён н.

|| ж. няве́руючая, -ай, мн. -ыя, -ых.

аптымі́зм, -у, м.

Бадзёрае і жыццярадаснае светаадчуванне, пры якім чалавек верыць у лепшае, у поспех; проціл. песімізм.

|| прым. аптымісты́чны, -ая, -ае; наз. аптымісты́чнасць, -і, ж.

бязбо́жнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які не верыць у Бога, адмаўляе яго існаванне.

|| ж. бязбо́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. бязбо́жніцкі, -ая, -ае.

даве́рлівы, -ая, -ае.

Які лёгка верыць у шчырасць, праўдзівасць, адносіцца да ўсіх з давер’ем; заснаваны на давер’і.

Д. чалавек.

Д. тон.

Даверлівыя адносіны.

|| наз. даве́рлівасць, -і, ж.