bellicose

[ˈbelɪkoʊs]

adj.

ваяўні́чы; задзі́рысты, сварлі́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pugnacious

[pʌgˈneɪʃəs]

adj.

задзі́рысты, сварлі́вы; ваяўні́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trigger-happy [ˈtrɪgəˌhæpi] adj. infml той, хто страля́е без разбо́ру; ваяўні́чы; ху́ткі на кулакі́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Stréitlust

f - ваяўні́чы дух; запа́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

материали́зм матэрыялі́зм, -му м.; филос. диалекти́ческий материали́зм дыялекты́чны матэрыялі́зм;

вои́нствующий материали́зм ваяўні́чы матэрыялі́зм.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вае́ўны ’вайсковы’ (Кліх). Уласнабеларускае слова, якое ўзнікла ў выніку дысіміляцыі ваенны > ваеўны або з’яўляецца суфіксальным утварэннем: *voj + ‑ьвн‑. Польскае wojowny мае іншае значэнне: ’ваяўнічы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

martiálisch

a баявы́, ваяўні́чы; дзі́кі, зло́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Пале́міка ’спрэчка ў друку, на дыспуце, сходзе, пры абмеркаванні якіх-н. пытанняў’ (ТСБМ). Праз рус. поле́мика ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 78) ад грэч. πολεμικός ’ваяўнічы’ < πόλεμος ’вайна’ (ССРЛЯ, 10, 129).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stréitbar

a

1) спрэ́чны

2) баявы́, ваяўні́чы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

піры́хій

(гр. pyrrichios, ад pyrriche = ваяўнічы танец)

ненаціскная двухскладовая стапа ямба або харэя ў вершаскладанні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)