бело́к в разн. знач. бяло́к, род. бялка́ и (о веществе) бялку́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

albumen

[ælbˈju:mən]

n.

1) бяло́к яйка́

2) Chem. альбу́мін -а m., бяло́к -ка́ m., бялко́вае рэ́чыва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ЗЕІ́Н

(ад лац. zea кукуруза),

бялок расліннага паходжання. Гл. ў арт. Праламіны.

т. 7, с. 51

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кало́ід, ‑у, М ‑дзе, м.

Некрышталізаванае рэчыва (бялок, крухмал, клей і інш.), растворы якога не праходзяць праз жывёльныя і раслінныя перапонкі.

[Ад грэч. kolla — клей і eidos — выгляд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

white of an egg

бяло́к я́йка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Плямо́к ’сіняк’ (чэрв., Сл. ПЗБ). Да пляма (гл.). Суфікс -еж, як у бялок, жаўток.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

protein

[ˈproʊti:n]

n.

пратэі́н -у; бяло́к -ку́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ве́рлык ’бялок вока’ (Касп.). Параўн. варлаво́кі. Іншую этымалогію для ўсёй групы слоў дае Куркіна, Этимология, 1970, 100–102.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

casein

[ˈkeɪsiɪn]

n.

казэін -у m., бяло́к -ку́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

éiweißhaltig

a які́ змяшча́е ў сабе́ бяло́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)