блі́жай (разм), бліжэ́й прысл (выш. ст ад блізка І) näher

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

булькаце́ць, ‑коча; незак.

Тое, што і булькатаць. І чуваць было, як пералівалася ў нагах грузкая гразь, булькацела дзесьці блізка, блізка вада. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

within call

блі́зка, паблі́зу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

proximately

[ˈprɑ:ksɪmətli]

adv.

ве́льмі блі́зка; прыблі́зна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

шапяля́вы, -ая, -ае.

1. Які вымаўляе свісцячыя гукі (с,

з) падобна да шыпячых (ш, ж).

Шапялявае дзіця.

2. Пра свісцячыя зычныя гукі: які вымаўляецца блізка да шыпячых.

Ш. гук.

Шапялява (прысл.) вымаўляць «с».

|| наз. шапяля́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

і́масць, -і, ж.

1. Форма ветлівага звароту да таго, каго лічаць вышэйшым па званні, становішчы ў грамадстве і пад. (уст).

Скажыце, і., што там здарылася.

2. Пра жонку блізка знаёмага суразмоўцы (разм., іран.).

Як там твая і. маецца?

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

спазна́цца, -на́юся, -на́ешся, -на́ецца; зак. (разм.).

1. Пазнаёміцца, здружыцца; блізка сысціся.

Нашы дзеці спазналіся ў школе.

2. з чым. Сутыкнуцца з чым-н., зведаць што-н.

С. з цяжкім жыццём.

|| незак. спазнава́цца, -знаю́ся, -знае́шся, -знае́цца; -знаёмся, -знаяце́ся, -знаю́цца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

nearly

[ˈnɪrli]

adv.

1) ама́ль, блізу́

I nearly missed the train — Я ама́ль спазьні́ўся на цягні́к

2) блі́зка

nearly related — блі́зка паро́дненыя

not nearly — зусім не, і ня блі́зка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

бліжэ́й нареч. сравнит. ст. бли́же; см. блі́зка 1-3;

◊ б. — да спра́вы бли́же к де́лу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

архіпела́г, ‑а, м.

Група марскіх астравоў, якія блізка ляжаць адзін каля аднаго.

[Грэч. archipelagos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)