arkusz

м. ліст; аркуш;

arkusz autorski — аўтарскі аркуш;

arkusz kalkulacyjny — электронная табліца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сфальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.

Спец.

1. Загінаючы і заціскаючы краі, злучыць (металічныя лісты).

2. Сагнуць (друкаваны аркуш) у пэўным парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ark.

= arkusz — аркуш, арк.; ліст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ліне́ены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад лінеіць.

2. у знач. прым. Такі, на якім праведзены лініі для пісьма. Аркуш лінеенай паперы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́тульны палігр Títel-;

ты́тульны а́ркуш Títelblatt n -(e)s, -blätter

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нованабра́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Толькі што, нядаўна прызваны, набраны (пра войскі, рабочую сілу і пад.).

2. Толькі што, нядаўна набраны (у друкарні). Нованабраны друкарскі аркуш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

creasy

[ˈkri:si]

adj.

фалдава́ны; памя́ты, пакаме́чаны (спадні́ца), пакараба́чаны (а́ркуш папе́ры)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

друкава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад друкаваць.

2. у знач. прым. Зроблены друкаваным спосабам; нерукапісны. Друкаваная кніга. // у знач. наз. друкава́нае, ‑ага, н. Тое, што надрукавана. Чытае [Аксён Каль] з друкаванага слаба, а з рукапіснага яшчэ горш. Колас.

3. у знач. прым. Які мае форму надрукаванага. Друкаваныя літары.

4. у знач. прым. Змешчаны ў друку. Друкаваныя варыянты верша.

•••

Друкаванае слова гл. слова.

Друкаваны аркуш гл. аркуш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ін-пла́на

(лац. in plano)

фармат выдання ў цэлы разгорнуты аркуш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

А́ртус ’пасвячоны пасхальны хлеб’ (Рам.). Рус. артос, дыял. артус, укр. артус ’тс’. Ст.-рус. артусъ з XII ст. з грэч. ἄρτος ’хлеб’, уласна ’прыгатаванае’ ад ἀρτύω ’рыхтую’ (Фасмер, 1, 89). Параўн. аркуш 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)