піцыка́та,

Спец.

1. прысл. Шчыпком, пальцам, а не смычком (пра ігру на смычковым музычным інструменце).

2. нескл., н. Музычны твор, які разлічаны на выкананне такім спосабам.

[Іт. pizzicato.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рытурнэ́ль, ‑я, м.

Частка акампанементу, якая паўтараецца ў пачатку і ў канцы кожнай страфы песні, раманса, опернай арыі і пад. // Невялікі музычны ўступ перад пачаткам танца.

[Іт. ritornello.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фісгармо́нія, ‑і, ж.

Клавішны духавы музычны інструмент, які гучыць падобна да аргана. Дзівосна іграла [бабуля] на фісгармоніі розныя песні і розныя му зычныя творы выдатных кампазітараў. Дубоўка.

[Ням. Fisharmonium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барыто́н, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Мужчынскі голас, сярэдні паміж басам і тэнарам,

2. -а. Спявак з такім голасам.

3. -а. Духавы або струнны музычны інструмент сярэдняга рэгістра і тэмбру.

|| прым. барыто́навы, -ая, -ае і барыто́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дута́р, ‑а, м.

Народны шчыпковы музычны інструмент з дзвюма струнамі на доўгім грыфе; пашыраны ў таджыкаў, туркменаў, узбекаў. Дутар крануўшы, Галасы таджычкі Рассыпалі пад струнны перабор. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

квартэ́т, ‑а, М ‑тэце, м.

1. Ансамбль з чатырох выканаўцаў (спевакоў або музыкантаў). Бакальны квартэт. Струнны квартэт.

2. Музычны твор для чатырох інструментаў або для чатырох галасоў.

[Іт. quartetto.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тамта́м, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, разнавіднасць гонга. У цяжкаватых .. рытмах гэтага верша нібы адчуваецца няўхільнае нарастанне глухога гулу, трывожнага і пагрозлівага, як гукі славутых тамтамаў. Бугаёў.

[Фр. tam-tam з інд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тымпа́н ​1, ‑а, м.

Старадаўні ўдарны музычны інструмент — род медных талерак або невялікай літаўры.

[Грэч. tympanon — барабан, бубен.]

тымпа́н ​2, ‑а, м.

Спец. Трохвугольнае поле франтона з жывапіснымі і скульптурнымі ўпрыгожаннямі.

[Грэч. tympanon — барабан, бубен.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

serenade

[,serəˈneɪd]

1.

n.

1) сэрэна́да f.

2) ліры́чны музы́чны твор

2.

v.t.

пяя́ць сэрэна́ду

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Банду́ра 1. Рус. банду́ра, укр. банду́ра (з XVIII ст.). Запазычанне з польск. bandura ’тс’ < італ. pandura < лац. padūra < грэч. πανδοῦρα ’цытра, кіфара’. Фасмер, 1, 120; Брукнер, 14; Бернекер, 42; Міклашыч, 7; Рыхардт, Poln., 33; Кюнэ, Poln., 43; Рудніцкі, 72. Параўн. яшчэ Шанскі, 1, Б, 33.

Бандура 2 ’занадта вялікая рэч’ (Яўс.). Мабыць, метафарычнае ўжыванне слова банду́ра, ’музычны інструмент (гл.). Рус. банду́ра ’тс’ і ’тоўстая нехлямяжая жанчына высокага росту’. Параўн. значэнні слова басэ́тля ’музычны інструмент’, вялікая дзяжа’, ’мажная жанчына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)