філісты́мляне, ‑лян; адз. філістымлянін, ‑а, м.; філістымлянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. філістымлянкі, ‑нак; ж.

Старажытны народ, які насяляў паўднёвую частку ўсходняга ўзбярэжжа Міжземнага мора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізагі́псы

(ад іза- + гр. hypsos = вышыня)

ізалініі вышыні зямной паверхні над узроўнем мора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

несуці́шны

1. неумолка́емый, неумо́лчный, несмолка́емый, несмолка́ющий;

н. ро́кат — мо́ра неумолка́емый (неумо́лчный, несмолка́емый, несмолка́ющий) ро́кот мо́ря;

2. (о боли) неуёмный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

усхвалява́цца сов.

1. (прийти в колебательное движение) взволнова́ться;

мо́ра ўсхвалява́лася — мо́ре взволнова́лось;

2. (прийти в беспокойное состояние) взволнова́ться; возбуди́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

гарызанта́ль, ‑і, ж.

1. Прамая лінія, паралельная плоскасці гарызонта; проціл. вертыкаль.

2. Лінія, якая злучае на карце пункты мясцовасці, размешчаныя на аднолькавай вышыні над узроўнем мора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дасю́ль, прысл.

Разм.

1. Да гэтага часу. Мінулася грозная бура, а мора дасюль яшчэ б’ецца. Багдановіч.

2. Да гэтага месца, да гэтай мяжы. Выкасі траву дасюль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрыгі́йцы, ‑аў; адз. фрыгіец, ‑гійца, м.; фрыгійка, ‑і, ДМ ‑гійцы; мн. фрыгійкі, ‑гіек; ж.

Малаазіяцкая народнасць, якая жыла да н. э. на ўзбярэжжы Мармуровага мора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gusty

[ˈgʌsti]

adj.

бу́рны, бурлі́вы (мо́ра), пары́вісты (ве́цер); ве́траны (дзень)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

high sea

а) высо́кія мо́цныя хва́лі

б) адкры́тае мо́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

уда́цца², уда́мся, удасі́ся, уда́сца; удадзі́мся, удасце́ся, удаду́цца; уда́ўся, -дала́ся, -ло́ся; уда́йся; зак., у што.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Урэзацца, зайсці далёка ў глыб чаго-н.

Бераг удаўся ў мора.

2. перан. Аддацца якому-н. пачуццю, паглыбіцца (у 3 знач.; разм.).

У. ў фантазію.

|| незак. удава́цца, удаю́ся, удае́шся, удае́цца; удаёмся, удаяце́ся, удаю́цца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)