ezopowy

эзопаўскі;

ezopowy język — мова Эзопа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пла́ўны flíeßend; (раўнамерны) gléichmäßig;

пла́ўная мо́ва flíeßende Réde

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

звя́зны zusámmenhängend; fólgerichtig (лагічны);

звя́зная мо́ва zusámmenhängende [flüssige] Spráche [Réde]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

размо́ўны Konversatións- [-vər-], Gesprächs-; úmgangssprachlich;

размо́ўная мо́ва Úmgangssprache f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

спанта́нны spontán; únwillkürlich (міжвольны);

спанта́нная мо́ва fréies Spréchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

суко́нны Tuch-;

◊ суко́нная мо́ва hölzerne Spráche (разм пагард)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

царкоўнаславя́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да набажэнскай пісьменнасці ўсходніх і паўднёвых славян. Сымон-кантычнік.. гугнявіў нараспеў незразумелыя царкоўнаславянскія словы. Бядуля.

•••

Царкоўнаславянская мова — літаратурная мова ўсходніх і паўднёвых славян перыяду 11–17 стст., якая падверглася ўплыву жывых славянскіх моў і ўтварыла мясцовыя варыянты (ізводы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

беларускамо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы асяроддзю, дзе ўжываецца беларуская мова. Данесці да беларускамоўнага чытача хараство рускай паэзіі. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белару́скі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да беларусаў, Беларусі. Беларускі народ. Беларуская мова. Беларуская літаратура. Беларускі акцэнт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

і́дыш, нескл., м.

Сучасная мова яўрэяў Усходняй і Цэнтральнай Еўропы, якая мае ў сваёй аснове нямецкія дыялекты.

[Ад ням. judisch — яўрэйскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)