але́нь, ‑я, м.
Свойская і дзікая жвачная жывёліна атрада парнакапытных з галінастымі рагамі і кароткім хвастом. Паўночны алень. Алень-марал. Плямісты алень. Язда на аленях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Куні́ца ’невялікая драпежная жывёліна’ (ТСБМ, Нас., Сл. паўн.-зах., Маш., Нік. Очерки, Грыг., Шн., Сержп. Грам., Яруш., Сцяшк.). Гл. куна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
панзао́тыя
(ад пан- + гр. zoon = жывёліна)
пашырэнне інфекцыйнай хваробы жывёл на велізарных тэрыторыях або акваторыях (параўн. энзаотыя).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
драпе́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Драпежная жывёліна.
Лясныя драпежнікі.
2. перан. Драпежны (у 2 знач.) чалавек.
3. перан. Той, хто нажываецца на абрабаванні каго-н., на раскрадванні грамадскага набытку.
|| ж. драпе́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. драпе́жніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
істо́та, -ы, ДМ -то́це, мн. -ы, -то́т, ж.
1. Жывы арганізм; чалавек або жывёліна.
Навокал не відаць ніводнай жывой істоты.
2. Сукупнасць пэўных уласцівасцей, якасцей, фізічных і душэўных сіл чалавека.
Непасрэднасць дзіцячай істоты.
Мары і летуценні захапілі ўсю яго істоту.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
я́шчар, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Буйная млекакормячая жывёліна некаторых паўднёвых краін, якая мае пакрытае рагавой луской цела, невялікую галаву, доўгі хвост і кароткія лапы з моцнымі кіпцюрамі.
2. Устарэлая назва некаторых вымерлых паўзуноў і земнаводных.
|| прым. я́шчарны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
качкано́с, ‑а, м.
Яйцаносная млекакормячая жывёліна сямейства аднапраходных, у якой пярэдняя частка галавы выцягнута і заканчваецца шырокай дзюбай, падобнай на качыную (водзіцца ў Аўстраліі і Тасманіі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
казу́ля, ‑і, ж.
Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза. Вось выбегла на дарогу лёгкая, стройная, рыжая казуля, павяла вушамі, скокнула ўбок і знікла ў гушчары. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расліннае́дны, ‑ая, ‑ае.
Які жывіцца раслінамі або іх сокам. Расліннаедная жывёліна. // у знач. наз. расліннае́дныя, ‑ых. Род жывёлін, рыб, насякомых, якія жывяцца раслінамі або іх сокам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
таўстаро́г, ‑а, м.
Парнакапытная жывёліна сямейства пустарогіх, якая мае вялікія рогі і дасягае 140 кг вагі, водзіцца ў Паўночна-Усходняй Азіі і Паўночнай Амерыцы; снежны баран.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)