адчу́жанасць, ‑і, ж.

Стан адчужанага; адсутнасць блізкасці, давер’я, разумення; адасобленасць, халоднасць у адносінах. Душу.. [Рыгора] паступова агортваў холад адчужанасці, адзіноцтва. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анаксі́я

[ад ан- + аксі(ген)]

адсутнасць кіслароду ў тканках арганізма; трапляецца рэдка, часцей бывае гіпаксія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

анальгі́я

(ад гр. analges = абязболены)

неадчувальнасць да болю, адсутнасць болевага пачуцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аспермі́я

(ад гр. aspermos = пазбаўлены насення)

адсутнасць сперматазоідаў у семявай вадкасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дыспрапо́цыя

(ад дыс- + прапорцыя)

адсутнасць прапарцыянальнасці, суразмернасці, неадпаведнасць паміж часткамі цэлага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэлабіяліза́цыя

(ад дэ- + -лабіялізацыя)

адсутнасць акруглення губ пры вымаўленні губных галосных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэно́нс

(фр. renonce)

адсутнасць карты якой-н. масці ў картачнага гульца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

без... (а таксама без’..., бес..., бяз..., бяз’..., бяс...), прыстаўка.

Служыць для ўтварэння:

1) прыметнікаў ад назоўнікаў са знач.: пазбаўлены чаго-н., які не мае чаго-н., напр.: беззямельны, безадходны, безазёрны;

2) назоўнікаў, якія азначаюць адсутнасць або недахоп чаго-н., напр.: беззямелле, бездарожжа, безадказнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаві́ты, -ая, -ае.

1. Мажны, дзябёлы.

Плячысты с. асілак.

2. Паважны, салідны, самастойны, упэўнены.

С. мужчына.

3. Поўны дастатку, эканамічна моцны, заможны.

Самавітая гаспадарка.

4. (з адмоўем). Які выражае непаўнату або адсутнасць якой-н. якасці.

Дарога ўжо не самавітая.

|| наз. самаві́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нясме́ласць, ‑і, ж.

Уласцівасць нясмелага; адсутнасць смеласці. Васіль вырас. Ён стаў шчыры і сумленны, але тая дзіцячая скаванасць, нясмеласць асталіся. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)