Перано́сіца ’пераноссе’ (навагр., ЖНС), пірано́сіца ’верхняя частка носа між вачэй’ (Варл.). Лексема з суф. ‑іц‑а (як у балг. і серб.-харв. мовах) — пад уплывам рус. ці ц.-слав. мовы, параўн. яшчэ ст.-рус. переносица ’тс’ (з 1682 г.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́спаркі, ро́споркы — частка кроснаў (Сл. Брэс.), ро́спыркі, роспіркі, распо́ры ’гарызантальныя папярочныя планкі, што змацоўваюць раму ткацкага станка’, ’пругі пры тканні’ (Уладз.). Да распіра́ць (гл.). Аналагічна рус. распорка, польск. rozporka, rozpora, rozpornica, чэш. rozpora, rozpěra, rozporek ’перакладзіна’, ’распорка’, ’распорная бэлька’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тало́н
(фр. talon, ад лац. talus = пята)
1) кантрольны лісток, які дае права атрымаць што-н., карыстацца чым-н.;
2) частка дакумента, якая аддзяляецца ад яго.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
эшало́н, ‑а, м.
1. Спец. Частка баявога парадку войск, калі размяшчэнне падраздзяленняў зроблена ў глыбіню ці ўступамі, а не па фронту. На світанні наша разведка данесла, што старыя нямецкія франтавыя ўмацаванні, першага і другога эшалона, пустыя. Машара.
2. Пры паходным перамяшчэнні войска — асобная частка агульнай калоны, якая рухаецца на пэўнай адлегласці ад другой. Калі ў 6 гадзін 30 мінут пачаць адвал ад левага берага першай хвалі дэсанта, то штурмавыя батальёны дывізій першага эшалона прычаляць да таго берага ў 7 гадзін 30 мінут. «Звязда».
3. Чыгуначны састаў, аўтакалона, група самалётаў для масавых перавозак спецыяльнага прызначэння. Эшалон з вугалем. □ Цяпер усе станцыі і пуці забіты ваеннымі эшалонамі, што так паспешліва гналіся на ўсход. Няхай. [Страмілін:] Мы адпраўляем першы эшалон нашых самазвалаў на Волга-Дон. Крапіва.
[Фр. échelon.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
lip
[lɪp]
1.
n.
1) губа́ f.
2) край -ю m. (збанка́, зво́на, ра́ны)
3) мушту́к -а́, амбушу́р -а m. (ча́стка духаво́га інструмэ́нта)
2.
adj.
губны́
•
- hang on the lips of
- read my lips
- lips
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
opening
[ˈoʊpənɪŋ]
n.
1) адту́ліна, дзі́рка f.; про́рва, зе́ўра f. (я́мы)
2) пе́ршая ча́стка; пача́так -ку m., усту́п -у m.
3) афіцы́йнае адкрыцьцё (канфэрэ́нцыі)
4) вака́нсія f. (на пра́цы)
5) зру́чная, кары́сная наго́да або́ магчы́масьць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
reserved
[rɪˈzɜ:rvd]
adj.
1) замо́ўлены, зарэзэрвава́ны
reserved seats — зарэзэрвава́ныя ме́сцы (у тэа́тры, рэстара́не)
2) аддзе́лены
a reserved section of the stadium — аддзе́леная ча́стка стадыёну
3) стры́маны ў сло́вах і ўчы́нках
4) замкнёны ў сабе́, нетава́рыскі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
terminal
[ˈtɜ:rmɪnəl]
1.
adj.
1) канцавы́
2) канча́льны
terminal illness — невыле́чная хваро́ба
3) паграні́чны
2.
n.
1) кане́ц -ца́ m., канчатко́вая ча́стка
2) канцава́я ста́нцыя (чыгу́начная, аўто́бусная)
3) тэрміна́л -а m.
4) Electr. кле́ма f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Гры́ва ’грыва’. Рус. гри́ва, укр. гри́ва, польск. grzywa, чэш. hříva, серб.-харв. гри̏ва, балг. гри́ва. Прасл. *griva ’тс’ < і.-е. *gu̯rīu̯ā: ст.-інд. grivā́, авест. grīvā ’задняя частка шыі, патыліца’. Гл. Фасмер, 1, 458; Трубачоў, Эт. сл., 7, 129–130.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Паста́нне, пастаньня, пыстаньня ’падол, прыпол з грубай тканіны’ (Юрч., Бяльк., Мат. Маг.). Рус. постань ’тс’, постаньне ’тс’. Да стан (гл.). Прыстаўка па- мае значэнне ’пасля, ніжэй’ > ’ніжэй стана’, а стан — ’верхняя частка спадніцы’. Параўн. пастаноўка ’падстаўка ў падоле’ (Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)