святлосаста́ў, ‑таву, м.

Спец. Састаў, рэчыва, якое мае здольнасць свяціцца ў цемнаце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сенсібіліза́тар, ‑а, м.

Спец. Рэчыва, якое выклікае сенсібілізацыю. Аптычны сенсібілізатар. Хімічны сенсібілізатар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сікаты́ў, ‑тыву, м.

Спец. Рэчыва, якое паскарае высыханне алеяў, фарбаў і лакаў.

[Ад. лац. siccativus — які высушвае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарача́льны, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва скарачальнасць. Скарачальныя лікі. Скарачальнае рэчыва мышачнай тканкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

траты́л, ‑у, м.

Цвёрдае крышталічнае рэчыва жоўтага колеру з вялікай выбуховай сілай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тынкту́ра, ‑ы, ж.

Настой лекавага рэчыва на спірце або эфіры. Тынктура валяр’яну.

[Лац. tinctura.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарбава́льнік, ‑а, м.

Рэчыва, якое выкарыстоўваецца для фарбавання. Арганічныя фарбавальнікі. Штучныя фарбавальнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

храмаці́н, ‑у, м.

Асноўнае рэчыва ядра жывёльнай і расліннай клеткі, здольнае афарбоўвацца.

[Ад грэч. chrōma — колер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Парашок ’расцёртае на дробныя частачкі цвёрдае рэчыва; лекавае рэчыва пэўнай дазіроўкі ў раздробленым выглядзе’ (ТСБМ). Рус., укр. порошо́к, польск. proszek, чэш. prášek, серб.-харв. пра́шак, славен. prašek, балг. пра́шак ’тс’. Прасл. porchьkъ, дэмінутыў, утвораны з суф. ‑ьkъ ад porchъ (гл. порах) (Адносна словаўтварэння гл. SP, 1, 93).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ванілі́н ’пахучае рэчыва’ (КТС). З рус. ванилин < ваниль (гл.) (Шанскі, 1, В, 17–18).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)