сістэ́мны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сістэмы, з’яўляецца сістэмай. Сістэмны падыход. Сістэмны характар мовы. □ Марфалагічныя запазычанні менш сістэмныя і сустракаюцца радзей, чым фанетычныя. Гіст. бел. літ. мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мілагу́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць мілагучнага. Мілагучнасць мовы. Мілагучнасць голасу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глаго́ліца, ‑ы, ж.

Адна з дзвюх азбук стараславянскай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гукаспалучэ́нне, ‑я, н.

Спалучэнне гукаў мовы або музычных гукаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ад’ектыва́цыя, ‑і, ж.

Пераход іншых часцін мовы ў прыметнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скла́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць складнага. Складнасць мовы. Складнасць фігуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

украіні́зм, ‑а, м.

Слова, зварот, запазычаныя з украінскай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фана́цыя, ‑і, ж.

Спец. Гучанне голасу і гукаў мовы.

[Фр. phonation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фане́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Гукавы лад, гукавы састаў мовы. Фанетыка беларускай мовы.

2. Раздзел мовазнаўства, які вывучае гукі ў моўным патоку, іх спалучальнасць і пазіцыйныя змяненні.

[Грэч. phōnetikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жарго́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

Мова якой-н. прафесійнай або сацыяльнай групы, насычаная спецыфічнымі словамі і выразамі, якія адрозніваюцца ад агульнанароднай мовы.

Ж. маракоў.

|| прым. жарго́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)