паначэ́сваць I сов. (во множестве) начеса́ть, поначеса́ть
паначэ́сваць II сов., плотн. (во множестве) натеса́ть, понатеса́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
избежа́ние / во избежа́ние (чего) каб пазбе́гнуць (чаго), каб уні́кнуць (чаго);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
расхожде́ние разыхо́джанне, -ння ср.;
расхожде́ние во взгля́дах разыхо́джанне ў по́глядах.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перема́слиться (запачкаться маслом во многих местах, целиком) разг. зашмальцава́цца, зама́сліцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сякаво́ ’гэтак, такім чынам, абы-як’, ’вось гэтак (пра што-небудзь блізкае)’ (Стан.). Вытворнае ад сяк 1, параўн. ст.-бел. сѧковъ ’гэтакі, бліжэйшы па часе’: к сѧкову веремени (Альтбаўэр), пра суф. ‑во гл. Карскі 2-3, 66.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Во (выклічнік, указальная часціца) (БРС, Касп., Гарэц., Бяльк., Мядзв., Шпіл.; КЭС, лаг.). Рус. о, укр. о, ст.-рус. о, ст.-слав. о, польск. o, в.-луж., н.-луж. o, чэш. o, славен. ō, балг. о (Младэнаў, 362). Гістарычна гэта могуць быць незалежныя формы, асабліва калі прыняць пад увагу розніцу ў даўжыні (Фасмер, 3, 95; Махэк₂, 404). Аналагічнае паходжанне ў грэч. ὦ, ὤ (выраз здзіўлення), лац. ō, ōh, ст.-інд. ā, ст.-ірл. ā, a, гоц. ō ’во, тфу’, ст.-в.-ням. ō‑wê, с.-в.-ням. ô, н.-в.-ням. oh (Вальдэ-Гофман, 2, 192; Фасмер, 3, 95).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
напераклада́ць I сов. (во множестве) переложи́ть
напераклада́ць II сов. (во множестве) перевести́; см. перакла́сці II 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
напрыме́шваць I сов. (во множестве) примеша́ть; см. прымяша́ць
напрыме́шваць II сов. (во множестве) примеси́ть; см. прымясі́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
панатыка́ць I сов. (во множестве)
1. наты́кать;
2. наткну́ть; насади́ть
панатыка́ць II сов. (во множестве) натка́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
крупе́ня, ‑і, ж.
Тое, што і крупнік. Маці паставіла на стол міску з крупеняй. Корбан. Мяшаючы ў місцы лыжкай забеленую грэцкую крупеню, Антон і тут працягваў сваю размову: — Крупені сербануў бы во, піць не хацелася б. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)