1) асаблівасці характару і псіхічнага складу, якія адрозніваюць адзін індывідуум ад другога;
2) асоба, індывідуум.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
контрпрапага́нда
(ад контр- + прапаганда)
сістэма ідэалагічных мер аператыўнага і доўгачасовага характару, накіраваная на прадухіленне і нейтралізацыю непажаданай прапаганды.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фабліо́
(фр. fabliau, ад лац. fabula = байка)
жанр сярэдневяковай французскай літаратуры: невялікае гумарыстычнае або сатырычнае апавяданне бытавога характару.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
firmness
[ˈfɜ:rmnəs]
n.
1) моц f. (жале́за), трыва́ласьць f., мацу́нак -ку m. (напо́ю)
2) вы́трыманасьць f. (хара́ктару), сі́ла f.
firmness of spirit — сі́ла ду́ху; непахі́снасьць, цьвёрдасьць f. (пагля́даў)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ды́мніца, назва расліны (БРС) = рус.дымя́нка; таксама ’курная хата’ (Касп.), ’дымаход, ляжак’ (Бяльк.). Утварэнне прасл.характару суфіксам *‑ica ад прыметніка *dymьnъ (*dymьnica; агляд форм і семантыкі ў слав. мовах гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 203–204).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Навуле́чка ’навалачка’ (навагр., З нар. сл.). З польск.nawleczka ’тс’, параўн. наўлечка; устаўное у з’явілася, відаць, для перадачы характару гучання польскага якое не ідэнтыфікуецца з бел.ў, што сведчыць хутчэй за ўсё аб вусным шляху запазычання слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
наслае́нне, ‑я, н.
1. Асадачнае ўтварэнне ў выглядзе пластоў зямлі, наслоеных адзін на другі. Геалагічныя наслаенні. Пясчанае наслаенне.// Тое, што наслоена на чым‑н. Наслаенні металаў. Наслаенне пылу.
2.перан. Новыя асаблівасці, рысы культуры, быту, характару, якія далучаюцца да старых, наслойваюцца на старыя. Новыя наслаенні ў развіцці пісьменнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мадуля́цыя, ‑і, ж.
1. У музыцы — пераход з адной танальнасці ў другую. // Пералівы, гарманічны пераход у інтанацыі гуку.
2. У радыётэхніцы — змяненне характару ваганняў высокай частаты пад уплывам ваганняў больш нізкай частаты.
3. У кінатэхніцы — ператварэнне электрычных ваганняў, выкліканых гукам, у светавы пучок, які запісвае гукі на гукавой кінаплёнцы.
[Ад лац. modulatio — размернасць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сарка́зм, ‑у, м.
1. З’едлівая, вострая, злосная насмешка, кпіны. Але адценні смеху надзвычай разнастайныя — ад лёгкага, лагоднага, дабрадушнага гумару да бязлітаснага, спапяляючага сарказму.Усікаў.Пад канец верша іронія саступае месца сарказму — самаму дзейснаму сродку сатырычнага раскрыцця характару.Рагойша.