незласлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які не выяўляе злосці; дабрадушны. Незласлівы чалавек. □ Характару Максім быў незласлівага, меў схільнасць да гумару лёгкага, з усмешкай. Бачыла. // Які выражае незласлівасць, уласцівы дабрадушнаму чалавеку. Незласлівы тон. □ Для першых гумарэсак К. Крапівы характэрны незласлівыя, жартоўныя інтанацыі. Казека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саманадзе́йны, ‑ая, ‑ае.

Празмерна ўпэўнены ў самім сабе, у сваіх сілах і здольнасцях. [Горкі:] — Я не такі саманадзейны, каб думаць, што ўсё, што мною было сказана, вы слухалі з задавальненнем. «Маладосць». // Які адлюстроўвае празмерную ўпэўненасць у сабе, сведчыць пра яе. Саманадзейны тон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аберто́н

(ням. Oberton)

муз. дадатковы, больш высокі тон, які ўзнікае пры гучанні асноўнага тона і надае яму асаблівае адценне або тэмбр (параўн. унтэртон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

zaczepny

zaczepn|y

наступальны;

działania ~e — наступальныя дзеянні;

2. задзірлівы; агрэсіўны;

~y ton — задзірлівы тон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

камерто́н

(ням. Kammerton)

прылада ў выглядзе стальной вілкі з двума зубцамі, які пры ўдары дае гук пэўнай вышыні, умоўны тон для настройкі музычных інструментаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

самабічава́нне, ‑я, н.

1. Прычыненне сабе фізічных пакут, выкліканае рэлігійным фанатызмам.

2. перан. Суровае асуджэнне сваіх паводзін, учынкаў у выніку ўсведамлення іх нікчэмнасці, агіднасці. Бесхарактарны я, брат Стары, — на тон самабічавання з’ехаў Садовіч, — але пераеду ў другую школу, тады, брат, шабаш. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

off-key

[,ɔfˈki:]

adj.

1) ня ў то́н, негарманійны

2) не на ме́сцы, недарэ́чны

off-key remark — заўва́га не на ме́сцы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

окра́шивать несов.

1. афарбо́ўваць, фарбава́ць; (только в знач. — покрывать слоем краски) малява́ць;

2. перен. (придавать особый тон, выразительный оттенок) афарбо́ўваць, надава́ць афарбо́ўку; см. окра́сить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АНА́ФАРА

(грэч. anaphora літар. вынясенне ўверх),

адзінапачатак, стылістычная фігура ў вершаскладанні — паўтарэнне аднолькавых гукаспалучэнняў, слоў ці выразаў у пачатку вершаваных радкоў або суседніх строфаў (адпаведна выдзяляюць гукавую, лексічную і сінтаксічную анафару). Павышае эмацыянальнасць паэт. выказвання, узвышае яго тон, кампазіцыйна арганізуе, яднае асобныя радкі і часткі тэксту. Прыклад лексічнай анафары:

Зноў навіслі цёмны хмары,
Зноў туманы неба крыюць,
Зноў па свеце ходзяць мары,
Зноў крапчэй нам віхры выюць...
(Цётка. «Бура ідзе»)

т. 1, с. 341

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

зада́ть сов., в разн. знач. зада́ць, даць;

зада́ть уро́к зада́ць (даць) уро́к;

зада́ть ко́рму зада́ць (даць) ко́рму;

зада́ть хлопо́т разг. зада́ць (даць) кло́пату;

зада́ть бал зада́ць (даць) баль;

я тебе́ зада́м разг. я табе́ дам;

◊

зада́ть тон зада́ць тон;

зада́ть жа́ру даць ды́хту;

зада́ть пе́рцу даць пе́рцу;

зада́ть лататы́ (стрекача́, тя́гу) зада́ць дра́ла;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)