сціска́льнасць, ‑і, ж.
Здольнасць якога‑н. рэчыва сціскацца, памяншаць свой аб’ём над уздзеяннем знешняга ціску. Сціскальнасць газаў. Сціскальнасць вадкасцей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
На́скі, на́ські ’наш, свой’ (Нас., Рам., Яруш., Растарг.; парыц., Янк. Мат.; Мат. Маг., Янк. 1, Бяльк.; міёр., Нар. сл.), на́скі ’тутэйшы’ (Сл. ПЗБ), на́ські ’наш (беларускі)’ (Жд. 2), ’таварыскі’ (Ян.), укр. наський ’тс’. Ад наш (> наш‑скі), паводле Карскага — «займеннікавае ўтварэнне на народнай аснове» (Карскі 2-3, 54).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бляя́ць, бляе; незак.
Крычаць (пра авечак). То там, то сям з саней падавала свой прарэзлівы голас свіння, бляяла авечка. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
на-гара́, прысл.
У шахцёраў — наверх, на паверхню зямлі. І скарб свой са штолень глыбокіх падаў Салігорск на-гара. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няпо́ўнасцю, прысл.
Не ў поўным аб’ёме. Няпоўнасцю выкарыстаць вытворчыя магчымасці. // Не ва ўсіх адносінах, не зусім. Няпоўнасцю раскрыць свой характар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падмахну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.
Разм. Паставіць свой подпіс пад чым‑н., падпісаць што‑н. Падмахнуць загад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парламента́рый, ‑я, м.
Член парламента. Камуністычныя парламентарыі Францыі і Бельгіі прыслалі ўраду Пілсудскага свой пратэст супраць расправы над Грамадой. Ліс.
[Ням. Parlamentarier.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пракарпе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Карпець некаторы час. Манаткі ў малітвах свой век пракарпелі, Забыўшы палеткаў зялёныя далі... Тарас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спачы́нак, ‑нку, м.
Тое, што і спачын (у 1 знач.). Цяпер крыху спачынку трэба, Каб зноўку шлях працягваць свой. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хаты́ль, ‑я, м.
Абл. Хатуль. Я закінуў за плечы свой дарожны хатыль і пабрыў на луг, абмінаючы кусты вербалозу. Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)