лінгвагеагра́фія, ‑і, ж.
Раздзел дыялекталогіі, які вывучае тэрытарыяльнае распаўсюджанне тых элементаў мовы, якімі дыялекты гэтай мовы адрозніваюцца адзін ад другога; лінгвістычная геаграфія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыяхі́мія, ‑і, ж.
Раздзел хіміі, які вывучае фізіка-хімічныя і хімічныя ўласцівасці радыеактыўных рэчываў, а таксама метады іх вылучэння, канцэнтравання і ачысткі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Geschéhen
n -s здарэ́нне, падзе́я
~ im Bild — фотахро́ніка (раздзел у часопісе)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
кантрапу́нкт, -а, М -кце, м. (спец.).
У музыцы: мастацтва спалучэння некалькіх самастойных мелодый, галасоў, якія гучаць адначасова, у адно гарманічнае цэлае (шматгалоссе), а таксама раздзел тэорыі музыкі, прысвечаны вывучэнню такіх спалучэнняў.
|| прым. кантрапу́нктны, -ая, -ае і кантрапу́нктавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фразеало́гія, -і, ж.
1. Раздзел мовазнаўства, які вывучае фразеалагізмы.
2. Сукупнасць фразеалагізмаў пэўнай мовы, асобнага твора, пісьменніка і пад.
Ф. твораў Я.
Коласа.
3. Прыгожыя, напышлівыя выразы, фразы.
|| прым. фразеалагі́чны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Ф. слоўнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
а́лгебра, ‑ы, ж.
Вялікі раздзел матэматыкі, які вывучае агульныя законы дзеянняў над велічынямі незалежна ад іх лікавых значэнняў. Падручнік па алгебры. Элементарная алгебра.
[Араб. al-găbr.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
антрапані́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.
Спец. Раздзел анамастыкі, які вывучае антрапонімы, заканамернасці іх узнікнення і развіцця, структуру, сацыяльнае функцыяніраванне і геаграфічнае распаўсюджанне.
[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек і ónyma — імя.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыда́ктыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
1. Раздзел педагогікі, у якім абгрунтоўваюцца змест, метады і формы навучання.
2. Кніжн. Тое, што і дыдактызм.
[Ад грэч. didaktikos — павучальны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тахеаме́трыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Дальнамерная тапаграфічная здымка для складання плана з рэльефам мясцовасці.
2. Раздзел геадэзіі, які займаецца вывучэннем метадаў гэтай здымкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
О́птыка — ’раздзел фізікі, які вывучае святло, яго законы, уласцівасці’ (ТСБМ). Запазычана з рус. оптика, якое праз ням. Optik (XVII ст.) з лац. optica (Фасмер, 3, 147). Іншае тлумачэнне гл. КЭСРЯ, 311. Рус. оптика запазычана з франц. optique (XVIII ст.), але ў гэтым выпадку мы б чакалі націск на перадапошнім складзе (*опти́ка) і, магчыма, іншую марфалогію.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)