вакаме́р, ‑у, м.

Вызначэнне памераў, адлегласці або тых ці іншых ліній на вока. // Здольнасць да такога вызначэння. Мець добры вакамер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дарава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. дараваць (у 1, 2 і 3 знач.).

2. Здольнасць, талент, дар. Паэтычнае дараванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збо́рнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць зборнага (у 2, 5 знач.).

2. Здольнасць абазначаць сукупнасць прадметаў або асоб як адзінае цэлае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самагартава́нне, ‑я, н.

Здольнасць некаторых металічных сплаваў адвольна загартоўвацца на халодным паветры пасля награвання да гартавальнай тэмпературы. Самагартаванне магніевых сплаваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спяка́цца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да спячыся (у 1, 5 знач.).

2. Спец. Мець здольнасць да спякання (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сценала́з, ‑а, м.

Птушка атрада вераб’іных, якая мае здольнасць лазіць па стромых скалах і жыве ў гарах Еўропы і Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флюарэсцы́раваць, ‑руе; незак.

Спец. Мець здольнасць да флюарэсцэнцыі, свяціцца пад уздзеяннем якіх‑н. прамянёў. Ультрафіялетавыя прамяні прымушаюць многія рэчывы флюарэсцыраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яйцано́скасць, ‑і, ж.

Здольнасць несці яйцы, а таксама колькасць яец, знесеных свойскай птушкай за пэўны час. Яйцаноскасць курэй. Павысіць яйцаноскасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачуццё, -я́, мн. пачу́цці, -яў, н.

1. чаго і якое. Здольнасць усведамляць, перажываць, разумець што-н. на аснове адчуванняў, уражанняў.

П. гордасці за сваю радзіму.

П. ўласнай годнасці.

П. гумару.

П. новага.

2. Каханне, прыхільнасць да каго-н.

Вялікае п.

Бацькоўскае п. да дзяцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акамада́цыя, -і, ж. (кніжн.).

1. Прыстасаванне (арганізма).

2. У мовазнаўстве: фанетычны працэс прыстасавання вымаўлення сумежных зычных і галосных гукаў, у выніку чаго ўласцівасць аднаго гука часткова пашыраецца на іншы.

○

Акамадацыя вока — здольнасць вока прыстасоўвацца да разгляду прадметаў на розных адлегласцях.

|| прым. акамадацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)