1.Разм. Чалавек з вялікім носам. // Птушка або жывёліна з вялікай дзюбай.
2. Малпа сямейства мартышкападобных з доўгім носам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асёл, асла, м.
1. Роднасная каню ўючная свойская жывёліна, звычайна шэрай афарбоўкі, з доўгімі вушамі.
2.Лаянк. Пра дурнога, тупога, упартага чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гепа́рд, ‑а, М ‑дзе, м.
Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых (водзіцца ў пустынях Афрыкі і Паўднёва-Заходняй Азіі; у СССР — у Туркменіі).
[Фр. guépard.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
салама́ндра, ‑ы, ж.
1. Буйная хвастатая земнаводная жывёліна сямейства саламандравых. Гіганцкая саламандра. Плямістая саламандра.
2. У сярэдневяковых павер’ях і магіі — дух агню.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Траця́к ‘трэцяя частка чаго-небудзь, траціна’ (ТСБМ, Мат. Гом., Сл. ПЗБ, Шат.), ‘трэцяя частка надзелу зямлі (каля 1 га або 3 дзесяцін)’ (Сл. ПЗБ, Мат. Гом.), ‘чалавек, які меў трэцюю частку надзелу’ (карэліц., Шатал.), ‘трохгадовая жывёліна’ (Некр. і Байк., Касп., Сл. ПЗБ, Шат.), ‘трэці рой’ (Сцяшк. Сл.), ‘дзіцячая гульня, галоўная фігура ў гэтай гульні’ (Скарбы), трэця́к ‘трэцяя частка ўраджаю пры арэндзе зямлі’ (ТС, ПСл), трэця́ка, трэйця́ка, трэця́к ‘трохгадовая жывёліна’ (ТС), трацця́к (треццякъ) ‘тс’ (Нас.), трецця́к ‘тс’ (Растарг.), ст.-бел.третякъ, третьякъ ‘трохгадовая жывёліна’, ‘адзінка вымярэння сыпкіх рэчываў’, третяка ‘жывёліна трохгадовага ўзросту’ (ГСБМ). Суфіксальныя ўтварэнні ад *tretьjь, праславянскі характар сумніўны, магчыма, толькі для слоў са значэннем ‘трохгадовая жывёліна’, параўн. укр.третя́к, рус.третья́к, польск.trzeciak, серб.трѐћак і пад., у сувязі са старажытнай традыцыяй прынясення ў ахвяру якраз трохгадовай жывёлы (Тапароў, Этимология–1977, 11), або для слоў, звязаных з пчалярствам, параўн. значэнне ‘трэці рой’ у паўночных славян, акрамя беларускага укр.третя́к, польск.trzeciak ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Biest
n -(e)s, -er
1) скаці́на, бды́ла
2) лаянк.жывёліна, скаці́на, бе́стыя
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
вы́дра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Млекакормячая драпежная вадаплаўная жывёліна сямейства куніцавых, а таксама яе футра.
2. Пра злую няўжыўчывую жанчыну (разм., груб.).
|| прым.вы́дравы, -ая, -ае (да 1 знач.) івы́дрын, -а (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тхор, тхара́, мн. тхары́, тхаро́ў, м.
1. Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства куніцавых з каштоўным футрам.
2. Футра гэтай жывёліны.
|| прым.тхаро́вы, -ая, -ае (да 2 знач.) ітхары́ны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тхаровае футра.
Тхарыная нара.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абле́так, ‑тка, м.
Абл.Жывёліна ва ўзросце двух год; жывёліна, якая пералетавала. Ён [Сымон] гадае так і гэтак Ды глядзіць у гушчарняк, Як ваўчок, як той аблетак, Ды не вырвацца ніяк.Колас.
•••
На аблетак — каб аблетавала, праляжала лета (звычайна пра дровы). Бацька нават не паспеў навазіць і накалоць на аблетак дроў, як нечакана снег узяўся вадою.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ungulate
[ʌnˈgjəleɪt]1.
adj.
капы́тны; які́ ма́е капыты́
2.
n.
капы́тная жывёліна
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)