przyodziewek, ~ku

przyodziew|ek

м. уст. адзенне, адзежа, апратка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мі́дзі

(англ. midi)

жаночае адзенне (спадніца, сукенка, паліто) сярэдняй даўжыні (параўн. максі, міні).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ubranie

н.

1. адзенне, адзежа; вопратка;

ochronne ubranie — ахоўная вопратка;

ubranie robotnicze — спецвопратка;

ubranie do wyjścia — адзенне на выхад;

2. касцюм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кімано́, нескл., н.

1. Нацыянальнае японскае адзенне (мужчынскае і жаночае) у выглядзе халата з шырокімі рукавамі.

2. Асаблівы крой рукава ў жаночым адзенні.

[Яп.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падапрану́цца, ‑апрануся, ‑апранешся, ‑апранецца; зак.

Разм.

1. Апрануць што‑н. пад верхняе адзенне. Падапрануцца цяплей.

2. Апрануцца лепш, у святочнае. Падапрануцца на вечар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазуме́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Шытая золатам або срэбрам тасьма, якой аздабляюць мэблю, адзенне і інш. На вешалцы вісіць абшыты пазументамі кафтан. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́ба, ‑ы, ж.

Разм. Грубае рабочае адзенне (звычайна парусінавае або брызентавае). Падабраў мне боцман Гарнітур па росту — Крэпкую марскую Робу з палатна. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сла́бкі, ‑ая, ‑ае.

1. Які няшчыльна прылягае; завялікі (пра пояс, абутак, адзенне). Слабкая пятля. Слабкая шапка.

2. Нямоцна нацягнуты, слаба прыкручаны. Слабкая вяроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шму́ляць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., што.

1. Выціраць ад частага ўжытку (звычайна адзенне).

2. Церці, сціраць, націраць (скуру). Цвёрды хамут шмуляе каню шыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абнасі́цца, -нашу́ся, -но́сішся, -но́сіцца; зак. (разм.).

1. Знасіць усё сваё адзенне, увесь абутак.

А. за гады вучобы.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Ад нашэння стаць зручным, прывычным.

Боты абнасіліся, не ціснуць.

|| незак. абно́швацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)