драматургі́я, -і, ж.
1. Драматычнае мастацтва.
2. Тэорыя пабудовы драматычных твораў.
Курс драматургіі.
3. зб. Сукупнасць драматычных твораў якога-н. пісьменніка, эпохі і пад.
Руская класічная д.
Д.
Кандрата Крапівы.
|| прым. драматургі́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Magister artis ingeniique largitor venter
Настаўнік мастацтва і падбухторшчык натхнення ‒ страўнік.
Учитель искусства и поощритель вдохновения ‒ желудок.
Гл.: Fames artium...
Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)
Маты́ў ’рытмічная адзінка мелодыі’, ’падстава для дзеяння’, ’тэма ў творах мастацтва’ (ТСБМ). З польск. motyw ’тс’, якое з с.-вяк.-лац. motivum ’рухомае’ < лац. motus ’рух’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
грэ́часкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Грэцыі, грэкаў, належыць ім. Грэчаская мова. Грэчаскае мастацтва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акцёрства, ‑а, н.
Занятак, прафесія акцёра; тэатральнае мастацтва. // Аб прытворства, штучнасці і манернасці ў паводзінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гравірава́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да гравіравання. Гравіравальнае мастацтва. // Прызначаны для гравіравання. Гравіравальныя інструменты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плака́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да плаката (у 1 знач.). Плакатнае пяро. Плакатнае мастацтва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гра́фіка, ‑і, ДМ ‑фіцы, ж.
1. Від выяўленчага мастацтва, заснаваны на стварэнні малюнка лініямі, штрыхамі. // зб. Творы гэтага мастацтва. Кніжная графіка. Выстаўка савецкай графікі.
2. Спосаб перадачы жывой мовы пісьмовымі знакамі. // Друкаваныя або пісаныя знакі, якія адпавядаюць гукам мовы, інтанацыям, паўзам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Му́зыка ’галіна мастацтва’, ’твор або сукупнасць музычных твораў’, ’выкананне і гучанне музычных твораў на інструментах’, ’музычны інструмент’, драг. ’танцы’ (ТСБМ, Гарэц., Яруш., Бяльк., Лучыц-Федарэц), музы́ка ’музыкант’, ’скамарох’ (ТСБМ, Нас., Мядзв., Гарэц., Яруш., Касп., Шат., Бяльк.; Нік. Очерки, 2; Мат. Гом., Сл. ПЗБ, ТС), ст.-бел. музыка, музика, музыкъ ’музыка’ (1565 г.) запазычана са ст.-польск. muzyk ’тс’, muzyka ’музычны інструмент’, якія з лац. mūsicus ’музычны; музыкант; паэт’, mūsica ’мастацтва Муз’, ’музыка, музычнае мастацтва’ < ст.-грэч. μουσικός ’які належыць Музам’, ’музыкант’, ’мастацкі, паэтычны, адукаваны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 159 і 161). У ст.-рус. мове лексема мусикия, мусикиа ’музыка’, ’спевы’, ’музычны інструмент’, ’музыкант-жанчына’ з XII ст. (Фасмер, 3, 6). Гл. таксама Краўчук (Праблемы філал., 60), Маргаран (ЭИРЯ, 4, 1968, 90–94).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
koneser
м. [тонкі] знаўца;
koneser sztuki — тонкі знаўца мастацтва
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)