Гуд ’шкляны, плавільны завод’ (Яшкін). Параўн. у Даля гу́да ’шкляны завод’. Бясспрэчна, звязана з гу́та. Формы гуд, гу́да, магчыма, з’явіліся як вынік уплыву дзеяслова гудзе́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Жостры ’хуткі, спрытны’ (Песні сямі вёсак), жо́сткі ’шустры’ (Нас., Касп.). Рус.дыял.сімб.жу́стро ’бойка, шустра’. Відаць, вынік кантамінацыйнага ўзаемадзеяння слоў шустры, жорсткі, востры. Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Райля́ ’ралля (звычайна веснавое ворыва)’ (астрав., навагр., ЛА, 2). Вынік нерэгулярнай дысіміляцыі доўгага лʼ, успрынятага як каранёвая група зычных, у ралля́1 (гл.): лʼлʼ > jлʼ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
fruits
pl.
1) садавіна́f., фру́кты pl.
2) Figur. плён, вы́нік -у m. (і ў пра́цы); прыбы́так -ку m.
•
- the fruits of the earth
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вы́мятка ’даведка, выпіска’ (Некр.). Рус.перм.вы́метка ’даведка’. Няясна. Магчыма, ад vymetati, калі гэта не вынік пераробкі выня́тка ’выпіска, даведка’ пад уплывам *выметаць. Параўн. рус.метать.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
issue
[ˈɪʃu:]1.
v.t.
1) выпушча́ць, выпуска́ць (гро́шы, газэ́ту)
2) выдава́ць (кні́гі)
3) раздава́ць, выдзяля́ць
2.
v.i.
1) выхо́дзіць (з дру́ку)
2) мець вы́нік
3.
n.
1) выда́ньне n. (кні́гі)
2) вы́пуск -у m. (гро́шай)
3) канчатко́вы вы́нік -у m., рэзульта́т -у m.
4) вы́хад -у m.
5) пыта́ньне, спра́ва
Point at issue — пыта́ньне пад разгля́дам
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АПТЫМА́ЛЬНАЯ СІСТЭ́МА ў тэхніцы, сістэма, для якой пэўны крытэрый прымае найб. (ці найменшае) значэнне з мноства магчымых. Вынік працэсу аптымізацыі. Крытэрыем аптымальнасці можа быць хуткадзеянне, дакладнасць, затраты энергіі або матэрыялу і інш. Прыклады аптымальнай сістэмы — сістэмы аўтам. кіравання самалётаў і караблёў, аптымальныя канструкцыі ў буд-ве і машынабудаванні (аптымальны профіль крыла самалёта, аптымальная аэрадынамічная форма кузава аўтамабіля), аптымальныя тэхнал. працэсы (награванне металу ў печах з мінім. акалінаўтварэннем).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ВЫШЫ́ННАЯ ХВАРО́БА,
горная хвароба, паталагічны стан арганізма, абумоўлены знаходжаннем у разрэджаным паветры на вял. вышынях; у дачыненні выпадкаў знаходжання ў горных мясцовасцях наз. горнай хваробай. Развіваецца як вынік кіслароднага галадання (гл.Гіпаксія). Выяўляецца задышкай, сэрцабіццем, галавакружэннем, пачашчэннем пульсу, галаўным болем, мышачнай слабасцю, шумам у вушах, насавымі крывацёкамі, магчымыя парушэнні сардэчнай дзейнасці і страта прытомнасці. Лячэнне: паступовы спуск з вышыні, кісларод, тэрапеўтычныя прэпараты — абязбольвальныя, узбуджальныя.