Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
бурлі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць бурлівага. Я люблю бурлівасць мора.Гурло.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Éismeer
n -s паля́рнае мо́ра
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Méeresspiegel
m -s узро́вень мо́ра
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Пучы́на ’ўздухавіна, крынічная мясціна’ (гарад., Нар. лекс.). Рэлікт прасл.проста, што захаваўся з такім значэннем на ўсходнеславянскай тэрыторыі, гл. Борысь, БЛ, 15, 52. Рус.пучина ’глыбіня, бездань, прорва; мора’, укр.пучина ’марская глыбіня, без-дань’, ст.-рус.пучина ’мора; бязмежжа; прорва, невычэрпная крыніца’, ст.-бел.пучина: в черъмнкмъ мори, пучиной покри ихъ (Скарына), Бярында тлумачыць як “глубокост(ь) морска … или широкость морскихъ водь”, што сведчыць пра ненароднасць слова (Німчук, Давньорус., 127). Усе названыя формы запазычаны са ст.-слав.плённа ’марская прастора, глыбіні мора, акіян; бездань, прорва’, параўн. таксама балг.пучина ’бездань, прорва; цясніна’, макед.пучина ’адкрытае мора, марская прастора’, серб.-харв.пучина ’адкрытае, шырокае мора; небасхіл; поле; сярэдзіна лета, зімы’, славен.pęčina ’адкрытае мора’ (запазычана са ст.-слав. або серб.-харв., гл. Бязлай, 3, 67). Выводзіцца з *рок‑ (гл. пук) як абстрактны назоўнік з суфіксам ‑ina (Скок, 3, 66), параўн. бел.пук неба (Нар. Гом.), пук зімы (Варл.), а таксама серб.-харв.пу́котина ’шчыліна’ (Фасмер, 3, 415); звязана з пучыць (гл.) < *počiti ’павялічвацца, пашырацца; трэскацца’ (Глухак, 511; Чарных, 2, 86); семантычна блізкія утварэнні харв.рис ’шчыліна, правал’, рум.puf ’яма; студня’ (< слав.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
эхало́т, ‑а, М ‑лоце, м.
Гідраакустычны прыбор для вымярэння глыбінь мора.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
morze
morz|e
н.
1.мора;
~em — морам; па моры; марскім шляхам;
nad ~em — каля мора; на беразе мора; на моры; на марскім узбярэжжы;
pełne ~e — адкрытае мора;
poziom ~a — узровень мора;
jechać nad ~e — ехаць на мора;
2.перан.мора; безліч;
kropla w ~u — кропля ў моры
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
billow1[ˈbɪləʊ]n.poet.
1. вялі́кая хва́ля
2. вал; лаві́на
3.мо́ра
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Памор’е ’старая назва паўночных рускіх зямель на берагах Белага мора, Анежскага возера і рэк, якія ў іх упадаюць; старая назва паўночнай часткі Польшчы, якая прымыкае да Балтыйскага мора’ (ТСБМ). З рус.помо́рье < море; параўн. таксама польск.pomorze, чэш.pomoří (Фасмер, 3, 323). Сюды ж памор, паморка ’жыхар(ка) памор’я’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аквана́ўт, ‑а, М ‑ўце, м.
Даследчык мора, які праводзіць назіранні пад вадой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)