дэй

(тур. dayi)

1) ганаровае званне ў янычарскіх войсках;

2) тытул правіцеля Алжыра ў 1671—1830 гг.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

мандары́н м

1. бат (плод) Mandaríne f -, -n;

2. бат (дрэва) Mandarínenbaum m -s, -bäume;

3. гіст (высокі тытул у Кітаі) Mandarín m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АДЭНА́Т

(Odaenathus) Септымій (? — 267),

правіцель Пальміры ў 3 ст. н.э. У 260 нанёс паражэнне іранскаму цару Шапуру І. У 262—67 камандаваў пальмірскімі і рым. арміямі і атрымаў шэраг перамог над персамі, меў званне дукса і імператара. Фактычна быў незалежным ад Рыма правіцелем, прысвоіў сабе тытул «цара цароў».

т. 1, с. 146

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

каро́ль, караля́, мн. каралі́, каралёў, м.

1. Адзін з тытулаў манарха, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул.

Іспанскі к.

2. перан., чаго або які. Манапаліст у якой-н. галіне прамысловасці і гандлю.

3. перан., чаго або які. Пра таго, хто вылучаецца сярод іншых у якой-н. галіне дзейнасці, хто дасягнуў дасканаласці.

К. пейзажу.

4. Галоўная фігура ў шахматнай гульні.

5. Ігральная карта, на якой намалявана мужчынская фігура ў кароне.

|| ж. карале́ва, -ы, мн. -ы, -ле́ў (да 1 знач.).

|| прым. карале́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інфа́нт

(ісп. infante, ад лац. infans, -ntis = немаўля, дзіця)

тытул прынцаў каралеўскага роду ў манархічнай Іспаніі і Партугаліі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кронпры́нц

(ням. Kronprinz)

тытул наследніка трона ў Германіі і Аўстра-Венгрыі ў часы манархічнага праўлення (да 1918 г).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Caesar

[ˈsi:zər]

n.

1)

а) Цэ́зар (імя́)

б) цэ́зар -а m. (ты́тул)

2) імпэра́тар -а, ке́сар -а m

3) аўтакра́т -а, дыкта́тар -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

title

[ˈtaɪtəl]

1.

n.

1) загало́вак -ўка m., ты́тул -а m.

2) ты́тул -у m.; ранг -у m.

3) першынство́ n.

the tennis title — пе́ршае ме́сца ў тэ́нісе

4) Law ку́пчая f.

5) назо́ў -ву m.

There are 5,000 titles in our library — У на́шай бібліятэ́цы ёсьць 5,000 назо́ваў кніг

2.

v.t.

тытулава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

магара́джа

(санскр. māharädža = вялікі ўладар)

тытул князя высокага рангу ў Індыі да 1956 г., якому падначальваліся некалькі іншых князёў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

venerable

[ˈvenərəbəl]

adj.

1) го́дны паша́ны, глыбо́капаважа́ны; шано́ўны

2) старада́ўны, вяка́мі шанава́ны

venerable customs — стары́я, вяка́мі шанава́ныя звы́чаі

3) дасто́йны (ты́тул духо́ўнай асо́бы)

4) прападо́бны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)