самаапыля́льнік, ‑а, м.

Расліна, якая апыляецца сама.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старасце́нь, ‑ю, м.

Травяністая расліна сямейства складанакветных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́шаніца, ‑ы, ж.

Лекавая расліна сямейства складанакветных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хларо́зны, ‑ая, ‑ае.

Хворы хларозам. Хларозная расліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пескалю́б, ‑у, м.

Шматгадовая расліна сямейства злакаў, якая ўтварае густую дзярніну і прымяняецца для замацавання пяскоў. // Усякая расліна, якая добра расце, развіваецца на пясчанай глебе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скамянеласць назоўнік | жаночы род

  1. гл. скамянелы.

  2. Выкапнёвыя рэшткі арганізмаў — скамянелая жывёліна, расліна або якая-н. частка іх.

    • Знайсці с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

соя назоўнік | жаночы род

Бабовая расліна, насенне якой выкарыстоўваецца ў харчовай прамысловасці і ў тэхніцы.

|| прыметнік: соевы.

  • С. алей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

трысцянка назоўнік | жаночы род

Шматгадовая травяністая расліна сямейства злакаў, якая расце на балотах і берагах вадаёмаў і нагадвае трыснёг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

рададэндран назоўнік | мужчынскі род

Вечназялёная кустовая дэкаратыўная расліна з тоўстым лісцем і вялікімі прыгожымі кветкамі; альпійская ружа.

|| прыметнік: рададэндравы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

канюшына назоўнік | жаночы род

Кармавая травяністая расліна сямейства бабовых з трайчастым лісцем і шарападобнымі кветкамі.

|| прыметнік: канюшынны і канюшынавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)