паранефры́т

(ад пара- + нефрыт)

запаленне прынырачнай тлушчавай клятчаткі ў чалавека і жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

парапракты́т

(ад пара- + гр. proktos = задні праход)

запаленне клятчаткі вакол прамой кішкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Вандзігаць ’напружана працаваць (?)’ (КЭС): «А што ж, браток, мая справа такая: свята адпачывай, будні працуй. Была пара, вандзігаў і я так, ого-о!» (Ц. Гартны). Вандзігаць < *вандзіга, якое можа быць звязана з вандраваць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

przednówek

м.

1. пераджніўны час; час перад жнівом;

2. перан. перыяд нястачы; галодная пара

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

infancy

[ˈɪnfənsi]

n., pl. -cies

1) ра́ньняе мале́нства, пара́ немаўля́ці

2) ра́ньняя ста́дыя, пача́ткі разьвіцьця́

3) Law непаўнале́цьце n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

цепланасі́цель, ‑я, м.

1. Рухомае асяроддзе (газ, пара, вадкасць), якое скарыстоўваецца для пераносу цеплаты.

2. У ядзерным рэактары — вадкае або газападобнае рэчыва, якое выносіць з актыўнай зоны цяпло, што вылучаецца ў выніку рэакцыі падзелу ядзер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

action [ˈækʃn] n.

1. дзе́янне;

time for action час/пара́ дзе́йнічаць

2. учы́нак;

Each of us must take responsibility for our own actions. Кожны павінен быць адказны за свае ўчынкі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

даха́ты прысл nach Háuse, heim;

мне пара́ даха́ты nun muss ich nach Háuse (gehen*);

адпра́віцца даха́ты nach Háuse géhen*, sich nach Háuse begében*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

медано́с, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Меданосная расліна. Лазоўка з’яўляецца добрым меданосам.

2. ‑у. Тое, што і медазбор (у 1 знач.). Была пара грэцкага меданосу, калі дзень цэлы качаліся пчолы па белай пене грэчкі. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабурча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

1. Абазвацца бурчаннем. Сабака прабурчаў.

2. што. Разм. Сярдзіта, невыразна прамармытаць што‑н. — Дзецям спаць пара! — незадаволена прабурчала Валя. Шыцік.

3. што і без дап. Бурчаць некаторы час. Прабурчаць увесь дзень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)