падла́дзіць, -ла́джу, -ла́дзіш, -ла́дзіць; -ла́джаны; зак., што.
1. Падагнаць адно да другога.
П. вось да калёс.
2. Падрамантаваць.
П. боты.
3. Настроіць музычны інструмент на пэўны лад.
П. балалайку.
|| незак. падла́джваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мажо́р, -у, м.
1. Музычны лад бадзёрай, радаснай гукавой афарбоўкі, акорд якога грунтуецца на вялікай тэрцыі (спец.).
2. перан. Вясёлы, радасны настрой (разм.).
Быць у мажоры.
|| прым. мажо́рны, -ая, -ае.
М. тон.
М. настрой.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
аранжы́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што (спец.).
Перакласці (перакладаць) музычны твор для выканання на іншым інструменце або іншага саставу інструментаў (галасоў).
|| наз. аранжыро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ро́вак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бала́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, бала́д, ж.
1. Невялікі вершаваны твор асобай формы пераважна на легендарную ці гістарычную тэму.
2. Музычны твор эпічнага характару для голасу або інструмента.
|| прым. бала́дны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
trumpet1 [ˈtrʌmpɪt] n.
1. труба́ (музычны інструмент)
2. роў, рык слана́
♦
blow one’s own trumpet хвалі́цца, выхваля́цца; займа́цца самарэкла́май
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Му́зыка ’галіна мастацтва’, ’твор або сукупнасць музычных твораў’, ’выкананне і гучанне музычных твораў на інструментах’, ’музычны інструмент’, драг. ’танцы’ (ТСБМ, Гарэц., Яруш., Бяльк., Лучыц-Федарэц), музы́ка ’музыкант’, ’скамарох’ (ТСБМ, Нас., Мядзв., Гарэц., Яруш., Касп., Шат., Бяльк.; Нік. Очерки, 2; Мат. Гом., Сл. ПЗБ, ТС), ст.-бел. музыка, музика, музыкъ ’музыка’ (1565 г.) запазычана са ст.-польск. muzyk ’тс’, muzyka ’музычны інструмент’, якія з лац. mūsicus ’музычны; музыкант; паэт’, mūsica ’мастацтва Муз’, ’музыка, музычнае мастацтва’ < ст.-грэч. μουσικός ’які належыць Музам’, ’музыкант’, ’мастацкі, паэтычны, адукаваны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 159 і 161). У ст.-рус. мове лексема мусикия, мусикиа ’музыка’, ’спевы’, ’музычны інструмент’, ’музыкант-жанчына’ з XII ст. (Фасмер, 3, 6). Гл. таксама Краўчук (Праблемы філал., 60), Маргаран (ЭИРЯ, 4, 1968, 90–94).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Туту́ дзіцяч. ‘поезд, машына’ (полац., Суднік, вусн. паведамл.)., туту́каць ‘падаваць гукі (пра музычны інструмент)’ (ТС). Гукапераймальныя імітатывы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ксілафо́н, ‑а, м.
Ударны музычны інструмент, што складаецца з драўляных, падабраных у адпаведным страі пласцінак, па якіх удараюць драўлянымі малаточкамі.
[Ад грэч. xylon — дрэва і phōnē — гучу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
танбу́р, ‑а, м.
Трохструнны шчыпковы музычны інструмент грушавіднай формы, пашыраны ў СССР ва Узбекістане, Таджыкістане і суседніх з імі краінах.
[Перс.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трамбо́н, ‑а, м.
Духавы медны музычны інструмент нізкага і рэзкага тэмбру, які мае выгляд двойчы выгнутай трубкі з шырокай гарлавінай.
[Іт. trombone.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)