перавырабля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., што.

Вырабляць больш, чым можна збыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распазнава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які можна распазнаць, даступны для распазнавання. Распазнавальныя прыкметы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прары́ў Месца на плава́х, дзе можна праваліцца (Палессе Талст.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

траке́ня Гразкае, багністае месца, дзе можна праваліцца (Зэльв. Сцяцко).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

мыс, ‑а, М мысе, м.

Частка сушы, якая вострым вуглом выходзіць у мора, возера, раку. Вось толькі мые скалісты абагнуць, Прайсці між рыфаў асцярожна І можна Ветразі згарнуць, І якар кідаць можна! Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

safely [ˈseɪfli] adv. надзе́йна, паспяхо́ва;

Put it away safely. Схавай гэта ў надзейным месцы;

One can safely say. Можна з упэўненасцю сказаць.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

спех разг. спех, род. спе́ху м.;

э́то не к спе́ху з гэ́тым мо́жна не спяша́цца, гэ́та не к спе́ху.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хо́ванка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Месца, дзе можна знайсці прытулак, схавацца ад каго-, чаго-н.

2. Скрытае, патайное месца для захоўвання чаго-н.

3. толькі мн. Дзіцячая гульня, у якой адзін шукае астатніх удзельнікаў гульні, якія схаваліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наво́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Баец, які наводзіць гармату, кулямёт на цэль.

2. Спецыяліст, які займаецца наводкай чаго-н.

Н. мастоў.

3. Саўдзельнік зладзейскай шайкі, які высочвае і наводзіць на месца, дзе можна красці (разм.).

|| ж. наво́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пака́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. У матэматыцы: паказчык ступені — лічбавае або літарнае абазначэнне, якое паказвае ступень, у якую ўзводзіцца дадзены лік або выраз.

2. Тое, па чым можна меркаваць пра развіццё і ход чаго-н.

Паказчыкі высокай культуры і адукаванасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)