нізкапро́бны

1. (пра метал) gerínghaltig;

2. разм. (дрэнны) mínderwertig; von schléchter Qualität (пра тавар);

нізкапро́бная літарату́ра Schúndlitaratur f -;

нізкапро́бная кні́жачка Schmöcker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

презре́нный

1. прич. занядба́лы, пагарджа́ны; пагрэ́баваны; см. презре́ть;

2. прил. (отвратительный) агі́дны; (мерзкий) паску́дны; (никчёмный) нікчэ́мны; (жалкий) нікчэ́мны, няшча́сны;

презре́нный раб нікчэ́мны (няшча́сны) раб;

◊

презре́нный мета́лл шутл. нікчэ́мны мета́л.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

geéicht

a клеймава́ны; вы́вераны (пра метал)

◊ daráuf ist er ~ — ён разбіра́ецца ў гэ́тым, ён у гэ́тым дасве́дчаны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

металагені́я

(ад метал + гр. genos = нараджэнне)

раздзел геалогіі, які вывучае заканамернасці размяшчэння рудных радовішчаў у зямной кары.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

металао́птыка

(ад метал + оптыка)

раздзел оптыкі, які вывучае аптычныя ўласцівасці металаў у залежнасці ад іх крышталічнай структуры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

та́лій

(н.-лац. thallium, ад гр. thallos = парастак)

хімічны элемент, мяккі і легкаплаўкі метал блакітна-шэрага колеру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ту́лій

(н.-лац. thulium, ад гр. Thoule = старажытнагрэчаская назва Скандынавіі)

хімічны элемент, метал, які належыць да лантаноідаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пла́ўка ж.

1. (дзеянне) Schmélzen n -s, Schmélzung f -, -en;

2. (метал за адну плаўку) Ábstich m -(e)s, -e, Áusstoß m -es, -stöße

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

завары́ць

1. (гарбату, каву і пад.) áufbrühen vt, áufkochen vt;

2. (метал) verschwéißen vt, zúschweißen vt;

◊

завары́ць ка́шу éine Súppe éinbrocken; éine Sáche éinrühren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Свіне́ц ‘цяжкі мяккі легкаплаўкі метал сінявата-шэрага колеру’ (ТСБМ): свінец волаво чыстае (Сержп. Прымхі). Рус. свине́ц, укр. свине́ць, ст.-рус., рус.-ц.-слав. свиньць, славен. svínəc, балг. свине́ц ‘волава’ (з рус. — БЕР, 6, 550). Прасл. *svinьcь. Роднаснае літ. švìrnas ‘свінец’, лат. svins ‘волава’. Сувязь з грэч. χυαυος ‘сіняе рэчыва’, іран. *spana‑ ‘жалеза’ лічыцца сумніўнай, гл. Фасмер, 3, 577; Мюленбах-Эндзелін, 3, 1160; Сной₁, 624; Новое в рус. этим., 203–205. Насуперак гэтаму Данка і Вітчак (ABSl, 21, 83–91) лічаць яе верагоднай, выводзячы зыходнае *svinъ ‘волава’ з і.-е. *k̑wn̥:s ‘нейкі карысны камень’, ‘нейкі метал’, якому адпавядае грэч. мікен. ku‑wa‑no ‘шкло блакітнага колеру’, фрак. σπινος ‘каштоўны камень’, хец. kuwanna ‘медзь’, іран. s(p)ana ‘жалеза’, ст.-перс. *âsana‑ ‘тс’. У Беларусі назва распаўсюдзілася пад рускім уплывам, народная назва — волаво (гл. волава), параўн. свінец як волово (ТС). Рус. о́лово ў народнай мове адпавядае цын (Нас.), цына (Ласт.). Параўн. аднак ст.-бел. свинья ‘адзінка вымярэння колькасці свінцу і волава’ (Ст.-бел. лексікон), што, відаць, сведчыць пра народнаэтымалагічнае асваенне старой назвы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)