Verbum

карае́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Дробны жук-шкоднік, які грызе драўніну і кару дрэў.

каразі́йны гл. карозія.

караі́мы, -аў, адз. -і́м, -а, м.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў Крыме, Заходняй Украіне, Польшчы, а таксама ў Літве.

|| ж. караі́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

|| прым. караі́мскі, -ая, -ае.

ка́рак, -рка, мн. -ркі, -ркаў, м. (разм.) Задняя частка шыі ў жывёлы і чалавека.

◊

Браць (узяць) за карак — прыцягнуць да адказнасці.

Гнаць у карак — прымушаць хутка рабіць што-н., падганяць.

Сядзець на карку — быць на ўтрыманні ў каго-н., жыць на чые-н. сродкі.

каракалпа́кі, -аў, адз. -па́к, -а, м.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая складае асноўнае карэннае насельніцтва Рэспублікі Каракалпакстан, што ўваходзіць у склад Узбекістана.

|| ж. каракалпа́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. каракалпа́кскі, -ая, -ае.

карака́ціца, -ы, мн. -ы, -ціц, ж.

1. Марскі малюск з групы галаваногіх, які пры небяспецы выпускае фарбавальнае рэчыва.

2. перан. Пра няўклюднага чалавека з кароткімі нагамі (разм.).

кара́кі, -аў, адз. кара́к, -а, м.

Народнасць, якая складае асноўнае карэннае насельніцтва Камчацкага краю.

|| ж. кара́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. кара́кскі, -ая, -ае.

кара́кулі, -ляў, адз. кара́куля, -і, ж.

Неразборлівыя, няўмела ці няўдала напісаныя літары.

У сшытку адны к.

кара́куль, -ю, м.

Каштоўныя шкуркі ягнят каракульскіх авечак.

|| прым. кара́кулевы, -ая, -ае.

Каракулевае футра.

кара́кульскі, -ая, -ае.

У выразе: каракульская авечка — каштоўная парода авечак, шкуркі ягнят якой ідуць на выраб каракулю і каракульчы.