obco

няёмка; не так як звычайна; як чужы; не характэрна (для каго/чаго);

czuć się obco — адчуваць сябе чужым (не ў сваёй талерцы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mandat, ~u

м.

1. мандат;

mandat poselski — дэпутацкі мандат;

złożyć mandat — скласці з сябе паўнамоцтвы;

2. штраф;

ukarać kogo ~em — пакараць каго штрафам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

urażony

зняважаны, пакрыўджаны; абражаны;

jest urażony na mnie — ён пакрыўдзіўся на мяне, ён мае на мяне крыўду;

czuć się ~m — адчуваць сябе пакрыўджаным

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zobowiązanie

zobowiązani|e

н. абавязацельства;

~e płatnicze — плацежнае абавязацельства;

podjąć ~e — узяць на сябе абавязацельства;

wykonać ~e wywiązać się z ~a — выканаць абавязацельства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fatyga

fatyg|a

ж.

1. турботы, клопат; турбацыя;

zadawać sobie ~ę — абцяжарваць сябе; клапаціцца;

podziękować za ~ę — падзякаваць за турботы;

2. стома; стомленасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мане́ра ж

1. Art f -, -en; Weise f -, -n, Art und Wéise; Maníer f -, -en;

мане́ра гавары́ць Rédeweise f -, Spréchweise f -, die Art zu spréchen;

мане́ра трыма́ць сябе́ die Art sich zu benéhmen;

2. мн:

мане́ры (формы паводзін) Maníeren pl, Úmgangsformen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

небяспе́ка ж Gefáhr f -, -en, Gefährlichkeit f -;

вае́нная небяспе́ка Kríegsgefahr f -;

пазбе́гнуць небяспе́кі éiner Gefáhr entgéhen*;

па-за небяспе́кай áußer Gefáhr;

пагража́е небяспе́ка Gefáhr droht;

з небяспе́кай для здаро́ўя gesúndheitsgefährdend;

падвярга́ць сябе́ небяспе́цы sich éiner Gefáhr áussetzen;

у небяспе́цы in Gefáhr, gefährdet

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аддава́цца

1. (даверыцца каму-н) sich ergében*;

аддава́цца каму-н у ру́кі sich j-m ergében*; sich j-m in die Hand ergében*;

2. (прысвяціць сябе) sich híngeben*; sich wídmen;

3. (пра жанчыну) sich éinem Mann híngeben*;

4. (пра гук) wíderhallen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

асо́ба, ‑ы, ж.

1. Сукупнасць уласцівасцей пэўнага чалавека, якія складаюць яго індывідуальнасць. Усебаковае развіццё асобы. // Чалавек з пункту погляду яго характару, паводзін, становішча і г. д. Гераічная асоба. Бязвольная асоба.

2. Асобны чалавек у грамадстве; індывідуум. Роля асобы ў гісторыі. Прыватная асоба.

3. (з адценнем іроніі). Чалавек, які трымае сябе важна, ганарліва; персона. Ну, словам, дзядзька наш — асоба! Колас. // У спалучэнні з ускоснымі склонамі займенніка «свой» або прыметніка «уласны» азначае: самога сябе, самому сабе і г. д. Машыніст па-свойму зразумеў ўсмешку, як пэўную даніну сваёй асобе. Лынькоў. [Саламон] злавіў сябе на тым, што вельмі дбае аб сваёй уласнай асобе. Бядуля.

4. Пра чалавека (часцей жаночага полу), калі не хочуць назваць яго імя. Асоба, якая званіла, відаць, пакрыўдзілася і павесіла трубку. Гурскі.

5. Граматычная катэгорыя, якая паказвае адносіны дзеяння да таго, хто гаворыць; адзначаецца як формай дзеяслова, так і пэўнай групай займеннікаў. Асоба дзеяслова. Дзеяслоў у трэцяй асобе.

•••

Давераная асоба — чалавек, якому што‑н. давяраецца, які можа дзейнічаць ад імя таго, хто давярае.

Дзеючая асоба — персанаж у драматургічным творы.

Зацікаўленая асоба — асоба, якая мае інтарэс да якой‑н. справы.

Службовая асоба — асоба, якая займае якую‑н. пасаду ў дзяржаўным апараце.

Трэцяя асоба — асоба, якая з’яўляецца пабочнай у адносінах да спрэчкі паміж двума бакамі.

Юрыдычная асоба — установа, прадпрыемства ці арганізацыя як носьбіт правоў і абавязкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыгарну́ць, ‑гарну, ‑горнеш, ‑горне; зак.

1. што. Прыгрэбці, наблізіць да чаго‑н., сабраць каля чаго‑н. Прыгарнуць жар у печы да чыгуноў. □ А яны [дружбакі] ляжаць маўкліва, Быццам моцным сном заснулі, І зямлю з травою разам Пад галовы прыгарнулі. Калачынскі. // чым. Прыкрыць, прысылаць чым‑н. Прыгарнуць зямлёй карэнне. □ Сцёпка разварушыў вогнішча і прыгарнуў бульбу вуголлем. П. Ткачоў.

2. каго. З ласкаю, пяшчотаю прытуліць да сябе. Дубіцкі адной рукой прыгарнуў .. [жонку] да сябе, другой гладзіў яе валасы. Чарнышэвіч. Сарамліва .. [Марына] падышла да бацькі, і ён, прыгнуўшыся, прыгарнуў яе да сваіх грудзей. Чорны. Ніна смяецца. А мне так хочацца ўзяць яе на рукі, прыгарнуць, сказаць: «Ах, як добра, што ты будзеш жыць!..» Брыль. // перан. Аднесціся да каго‑н. добразычліва, спагадліва. — Для каго ж мы .. [Полю] гадавалі? Падабралі, прыгарнулі, прынялі ў сям’ю, як родную. Арочка. Можа, яшчэ хто з іх [суседзяў] прыйдзе дамоў, Каб паглядзець на прасторы палёў,.. Каб запытаць у сваіх у сірот, Як прытуліў, прыгарнуў іх народ. Танк. // перан. Прыблізіць, далучыць да сябе. Новага чалавека ў звяне стараліся прыгарнуць к сабе, спагадліва вучылі кожнай дробязі ў працы. Ермаловіч.

3. перан.; што. Разм. Завалодаць чым‑н., прысвоіць. — Канешне, мала табе — ты яшчэ і Едкавага [дабра] прыгарнуў! Скрыган. Ці тыя людзі ўсе паснулі, Якім зямелька трэба пільна?.. Ой, каб яна была прыхільна, Яе б даўно ўжо прыгарнулі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)