дыскваліфіка́цыя, ‑і, ж.

Кніжн. Аб’яўленне каго‑н. няздольным або непрыгодным для пэўнай работы, спецыяльнасці; пазбаўленне кваліфікацыі. // Страта кваліфікацыі, умення выконваць пэўную работу. // Пазбаўленне спартсмена або каманды права ўдзельнічаць у спартыўных спаборніцтвах за парушэнне правіл спартыўнай этыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ферма́та, ‑ы, ДМ ‑маце, ж.

У музыцы — знак, які абазначае павелічэнне працягласці гуку або паўзы ў залежнасці ад характару твора, намераў і густу выканаўцы. // Павелічэнне гуку або паўзы пры выкананні, у адпаведнасці з такім знакам.

[Іт. fermata.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

black1 [blæk] n.

1. чо́рны ко́лер; чарната́, чэрнь

2. цемнаску́ры; цемнаску́рая

3. чо́рная во́пратка, жало́ба

be in the black ве́сці спра́ву з прыбы́ткам;

black and white чо́рна-бе́лы (пра фільм, фатаграфію);

(in) black and white : He sees everything in black and white. Ён бачыць усё або чорным або белым.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зашвартава́цца, ‑туецца; зак.

Умацавацца ў гавані на якарах або на прывязі (пра судна).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жыклёр, ‑а, м.

Дэталь з калібраванай адтулінай для дазіроўкі расходавання вадкасці або газу.

[Фр. gicleur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забада́ць, ‑ае; зак., каго.

Колючы рагамі, забіць або параніць; забасці. Бугай забадаў сабаку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забрукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Пакрыць, заслаць каменнем або цэглай. Забрукаваць вуліцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заняво́льнік, ‑а, м.

Той, хто заняволіў або занявольвае каго‑, што‑н. Іншаземныя занявольнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гідрамеліяра́цыя, ‑і, ж.

Спец. Паляпшэнне воднага балансу зямель шляхам іх асушэння або абваднення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіперэмі́я, ‑і, ж.

Спец. Прыліў крыві да якога‑н. органа або часткі цела.

[Ад грэч. hypér — над, звыш і háima — кроў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)