Verbum

навічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. Чалавек, які ўпершыню з’явіўся дзе-н. У клас прыйшлі два навічкі.

2. Той, хто ўпершыню пачаў займацца якой-н. справай. Н. у ваеннай справе.

непрыя́зны, -ая, -ае.

Які недружалюбна настроены ў адносінах да каго-, чаго-н.; выражае або праяўляе недружалюбнасць. Н. чалавек. Н. тон.

|| наз. непрыя́знасць, -і, ж. Не хаваць сваёй непрыязнасці да каго-н.

прысто́йны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае правілам прыстойнасці (у 2 знач.); добра выхаваны, сумленны. П. малады чалавек.

2. Дастаткова добры; дастатковы па велічыні. П. касцюм. Прыстойная адлегласць.

|| наз. прысто́йнасць, -і, ж.

прышэ́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м.

1. Прышлы, не тутэйшы чалавек.

2. часцей мн. У навуковай фантастыцы: іншапланецянін, які прыляцеў на Зямлю. Прышэльцы з космасу.

|| ж. прышэ́ліца, -ы, мн. -ы, -ліц.

расхля́баны, -ая, -ае (разм ).

1. У якім аслаблі мацаванні; расхістаны. Расхлябаныя дзверы.

2. перан. Пазбаўлены ўстойлівасці, цвёрдасці, віхлясты. Расхлябаная паходка.

3. перан. Недысцыплінаваны, неарганізаваны (неадабр.). Р. чалавек.

|| наз. расхля́банасць, -і, ж.

ро́дзіч, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Член роду¹ (у 1 знач.).

2. Сваяк, чалавек, блізкі па паходжанні (разм.).

|| ж. ро́дзічка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 2 знач.).

сіне́кдаха, -і, ДМ -дасе, ж. (спец.).

Стылістычны прыём, калі назва часткі выкарыстоўваецца замест назвы цэлага, агульнага і наадварот (напр., «галава» замест «чалавек»), а таксама слова і зварот, ужытыя такім чынам.