радыёба́чнасць, ‑і, ж.

Становішча, калі перадатачная і прыемная радыёстанцыі знаходзяцца ў зоне прамой бачнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіраско́п

(ад гіра- + -скоп)

махавік прыбора (ваўчок) на свабоднай восі вярчэння, які захоўвае нязменнае становішча пры ўсякім змяненні становішча самога прыбора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вы́варатка. Насовіч тлумачыць рус. ’хозяйственный оборот’ (Нас.), вываро́тка ’выкрутка’ (Байк. і Некр., Нас.). Ад вываро́чвацца ’выкручвацца, пазбягаць цяжкага становішча’. Гл. варочаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ла́ніца, ланыця ’зашчапка, яі^ая рэгулюе становішча ствала паляўнічай стрэльбы — гарызантальнае ці з надломам’ (Сіг.). Няясна. Магчыма, роднаснае з ланок (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трагі́зм м. Trágik f -;

трагі́зм стано́вішча die Trágik der Láge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абмалява́ць сов.

1. (покрыть краской) окра́сить;

2. перен. описа́ть, обрисова́ть; изобрази́ть;

а. міжнаро́днае стано́вішча — обрисова́ть междунаро́дное положе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абавя́зваць несов.

1. (кого) обя́зывать; вменя́ть в обя́занность (кому);

2. без доп. обя́зывать;

стано́вішча ~вае — положе́ние обя́зывает

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АВІЯГАРЫЗО́НТ,

пілатажна-навігацыйная прылада, якая паказвае становішча падоўжнай і папярочнай восяў лятальнага апарата адносна сапраўднага гарызонта. Асн. часткі авіягарызонта: гіраскоп, які захоўвае нязменнае становішча сваёй восі ў прасторы, і маятнікавая сістэма карэкцыі, якая ліквідуе адхіленні восі ротара гіраскопа ад праўдзівай вертыкалі.

т. 1, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

папе́радзе.

1. прысл. На некаторай адлегласці перад кім-, чым-н.

Ён ішоў п., а мы за ім.

2. прыназ. з Р. Паказвае на становішча перад кім-, чым-н.

Ісці п. калоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ваўчо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. гл. воўк.

2. Цацка ў выглядзе круга або шарыка на шпяні, якая пры хуткім вярчэнні доўга захоўвае вертыкальнае становішча.

Пусціць в.

Круціцца ваўчком (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)