вы́сыпаць, -плю, -плеш, -пле; вы́сып; -паны; зак.
1. што. Сыплючы, выдаліць.
В. збожжа з мяшка.
2. што. Услаць чым-н. сыпкім.
В. сцежку пяском.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Выйсці, выбегчы ў мностве (разм.).
На вуліцу высыпаў народ.
|| незак. высыпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
бунтава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; незак.
1. Падымаць бунт¹, удзельнічаць у бунце¹.
2. каго-што. Падбухторваць да бунту¹.
Б. народ.
3. перан. Пратэставаць, упарта не згаджацца.
Не магу вечарам дзяжурыць: жонка бунтуе.
4. каго. Збіваць з толку.
Ты мяне не бунтуй, я сам разбяруся.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
belligerent
[bəˈlɪdʒərənt]
1.
adj.
1) ваяўні́чы; задзі́рысты
2) які́ вядзе́ вайну́, які́ ваю́е
2.
n.
край, наро́д, які́ вядзе́ вайну́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pacific
[pəˈsɪfɪk]
adj.
1) мі́рны, міралю́бны, міратво́рны
a pacific nation — міралю́бны наро́д
2) спако́йны, ці́хі
a pacific nature — спако́йная нату́ра
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пулк ’стая’ (ЛА, 2), семантычна і тэрытарыяльна сюды ж пулкавацца ’збірацца вакол пчалінай маткі’: пулкуюцца пшчолы ўраі (шальч., Сл. ПЗБ). Апошняе, паводле Грынавяцкене (там жа), з літ. pulkuoti ’тс’; усе да літ. pulkas ’мноства, тлум, стая’, хутчэй за ўсё запазычанага з польск. pułk, што ўзыходзіць да прасл. *ръlък ’народ’ (гл. полк); у аснове значэнне ’збірацца, тоўпіцца, кучкавацца’, параўн. рус. дыял. полкать ’хадзіць без справы, швэндацца, піхацца’, якое Варбат (Этимология–1983, 33–36) узводзіць да *рьІка(і, *plbkati 9 вытворнага ад *polti ’хістаць, боўтаць, махаць’. Першаснае значэнне захавалася ў паўднёвых славян, параўн. серб.-харв. puk ’народ’: puk je dobar dok ćuti і šiuša svoje gospodare (Rečnik Bačkih Bunjevaca. Novi Sad, Subotica, 1990, 293). Гл. Брукнер, 448; Банькоўскі, 2, 965.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гібры́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Арганізм, атрыманы ў выніку скрыжавання раслін або жывёл розных сартоў, відаў, народ. Гібрыд грэчкі.
[Ад лац. hibrida — помесь.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бур 1, ‑а, м.
Інструмент для свідравання пры даследаванні глебы, горных народ і пад.
[Ад ням. Bohrer.]
бур 2,
гл. буры 2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дэлю́вій, ‑ю, м.
Адклады на схілах гор прадуктаў выветрывання горных народ, перамешчаных пад дзеяннем сілы цяжару і дажджавых вод.
[Лац. deluere — змываць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ірла́ндцы, ‑аў; адз. ірландзец, ‑дца, м.; ірландка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. ірландкі, ‑дак; ж.
Народ, асноўнае насельніцтва Ірландыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ісла́ндцы, ‑аў; адз. ісландзец, ‑дца, м.; ісландка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. ісландкі, ‑дак; ж.
Народ, асноўнае насельніцтва Ісландыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)