marine​1 [məˈri:n] n. марскі́ пехаці́нец;

the Marine Corps AmE марска́я пяхо́та

♦

tell that to the marines infml не хлусі́; ≅ раскажы́ лепш гэ́та сваёй бабу́лі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бу́хта​1

(ням. Bucht)

1) невялікі марскі заліў, прыгодны для стаянкі суднаў;

2) глыбокае месца ў рэчцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сіндэсмі́я

(ад гр. syndesmos = звязка)

марскі малюск класа двухстворкавых, пашыраны ў Атлантычным акіяне, Чорным і Азоўскім морах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фа́там

(англ. fathom)

адзінка даўжыні ў англійскай сістэме мер, роўная 6 англійскім футам (1,8288 м); марскі сажань.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фіёрд

(нарв. Fjord)

вузкі глыбокі марскі заліў з высокімі і скалістымі берагамі, які глыбока ўразаецца ў сушу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

флот м. Flótte f -, -n;

рачны́ флот Bínnenflotte f;

марскі́ флот Maríne f -, -n;

вае́нна-марскі́ флот Kríegsmarine f, Maríne f, Séekriegsflotte f;

паве́траны флот Lúftflotte f;

гандлёвы флот Hándelsflotte f;

рыбало́ўны флот Físchfangflotte f;

рэфрыжэра́тарны флот Kühlflotte f;

акія́нскі флот Hóchseeflotte f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

леў I (род. ільва́, (после гласных) льва́) м., прям., перен. лев;

○ марскі́ л. — зоол. морско́й лев

леў II (род. ле́ва) м. (денежная единица) лев

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Слакі́та, слокі́та ‘непагадзь, слота’ (івац., Нар. сл.). Відавочна, аднакарэннае з рус. сля́коть, асабліва параўн. рус. дыял. сляки́ша ‘слота’, ‑о‑, магчыма, пад уплывам слота (гл.). Мае паралелі ў серб.-харв. сле̏ка ‘марскі праліў’, польск. śląkwa ‘дажджлівае надвор’е, снег уперамешку з дажджом’, śląknąć ‘прамакаць’; слав. словы параўноўваюць з літ. sliñkti, slenkù ‘паўзці, выгінацца’, slankė ‘сыпучы пясок’, slinké, ‑éju ‘спаўзаць’ (гл. Фасмер, 3, 682).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сля́каць ‘слота, мокрае надвор’е’ (ЛА, 2), сля́коць ‘тс’ (ТС). Параўн. укр. дыял. сля́ка, сля́коть, слякота́ ‘тс’, рус. сля́коть ‘тс’, ст.-польск. śląkwa, słęka, польск. sląka ‘дажджлівае надвор’е, снег з дажджом’, серб.-харв. сле̏ка ‘марскі прыліў’. Прасл. *slęk‑/*słǫk‑, адсюль польск. дыял. ślęknąć ‘прамокнуць, вымакнуць’, відаць, гукапераймальнага паходжання, параўн. літ. šlė̃kti ‘пырскаць’, šlakas ‘кропля’ (Фасмер, 3, 682; ЕСУМ, 5, 314; Астроўскі, ABSI, 27, 127).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іхтыяза́ўр

(ад іхтыя- + -заур)

вымерлы марскі паўзун з рыбападобным целам даўжынёй да 12 м, які жыў у мезазоі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)