Vacua arista super plenas eminet

Пусты колас тырчыць над поўнымі.

Пустой колос торчит над полными.

бел. Пусты колас заўсёды нос кверху дзярэ. Пусты колас уга­ру тырчыць. Колас, што зярнят не мае, угару лоб задзірае.

рус. Пустой колос голову кверху носит. Порожний колос выше стоит. Пустое слово, как солома, ‒ много местом, да мало весом. Пустая бочка пуще гремит.

фр. Les tonneaux vides sont ceux qui font le plus de bruit (Пустые бочки гремят больше всего).

англ. Empty vessels make the greatest sound (Пустая посуда громче гремит).

нем. Leere Ähren stehen aufrecht (Пустые колосья стоят прямо).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

ні́зкі

1. в разн. знач. ни́зкий;

н. дом — ни́зкий дом;

н. лоб — ни́зкий лоб;

н. го́лас — ни́зкий го́лос;

н. рост — ни́зкий рост;

~кія хма́ры — ни́зкие ту́чи;

~кая вада́ — ни́зкая вода́;

~кія цэ́ны — ни́зкие це́ны;

~кая тэмперату́ра — ни́зкая темпера́тура;

~кая я́касць — ни́зкое ка́чество;

2. перен. (бесчестный) ни́зкий, ни́зменный;

н. ўчы́нак — ни́зкий посту́пок;

~кая ду́мка — ни́зкая (ни́зменная) мысль;

◊ н. пакло́н — ни́зкий покло́н;

~кай про́бы — ни́зкой про́бы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падста́віць сов.

1. в разн. знач. подста́вить;

п. усло́нчык — подста́вить скаме́ечку;

п. плячо́ — подста́вить плечо́;

п. падпо́рку — подста́вить подпо́рку;

п. слана́ пад пе́шку — подста́вить слона́ под пе́шку;

п. галаву́ пад кран — подста́вить го́лову под кран;

п. лі́чбу ў фо́рмулу — подста́вить число́ в фо́рмулу;

2. (пад што) подве́ргнуть (чему);

п. пад небяспе́ку — подве́ргнуть опа́сности;

◊ п. но́жку — подста́вить но́жку;

п. (свой) лоб — подста́вить (свой) лоб;

п. галаву́ — подста́вить го́лову

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

страля́ць несов.

1. стреля́ть;

с. з вінто́ўкі — стреля́ть из винто́вки;

2. стреля́ть, бить;

с. пту́шак — стреля́ть (бить) птиц;

3. разг. (выпрашивать) стреля́ть;

◊ варо́н с. — воро́н счита́ть;

с. вача́мі — стреля́ть глаза́ми;

с. з гарма́т па вераб’я́х — погов. пали́ть из пу́шек по воробья́м;

хоць у лоб ~ля́й — хоць в лоб стреля́й;

~ля́ў у варо́ну, а папа́ў у каро́ву — погов. ме́тил в воро́ну, а попа́л в коро́ву

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wrinkle

[ˈrɪŋkəl]

1.

n.

1) змо́ршчына, маршчы́на f.

2) маршчы́на, скла́дка f. (на во́пратцы)

2.

v.t.

1) мо́ршчыць

He wrinkled his forehead — Ён змо́ршчыў лоб

2) пакамя́чыць

3.

v.i.

1) мо́ршчыцца, мя́цца

This material wrinkles — Гэ́тая ткані́на мне́цца

2) маршчы́ніцца (пра ску́ру)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ *Ла́бар, ла́бор ’чалавек, які ходзіць па вёсках і мястэчках і збірае ахвяраванні па царкву’ (Гарад.). Усечаная форма з грэч. τό λαββώνιον або λαββώνιος ’чашка, келіх’ — першапачаткова, відаць, збіралі ахвяраванні ў чашу. Магчыма, лексема звязана з грэч. λαβή ’атрыманне’; суфікс яна атрымала пад уплывам усх.-слав. лобур/ лобырь, параўн. укр. лобур, лобу‑ ріісько, ло́бурка, лобуряка ’тс’, ’гультаявалі, бяздзейны чалавек’, а таксама ўкр. харк. лобурь, рус. кур. лобур ’нязграбны, хмурны чалавек, які глядзіць з-пад ілба, буркун’, лобырь ’(дакорліва) мажны чалавек’. Апошнія, аднак, да лоб© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пасве́дчанне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пасведчыць.

2. Афіцыйны дакумент, які сведчыць аб чым‑н., сцвярджае што‑н., змяшчае кароткія звесткі пра каго‑н. Чалавек падышоў да касы, паказаў пасведчанне і без чаргі купіў білет. Гурскі. Малады хлопец з кучаравай светлай чупрынай, спушчанай на лоб, у цёмна-сінім, вайсковага пакрою, гарнітуры, схіліўшыся над сталом у прыемнай першага сакратара, доўга разглядаў карэспандэнцкае пасведчанне Зараніка. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абразі́на, ‑ы, ж.

Разм. лаянк. Агідны, брыдкі чалавек. Жыве ж такая абразіна з такою пыхаю на лбе! Колас. // Агідны, брыдкі твар. Прыйдзецца зноў [Сцёпку] сустракацца з пападдзёй, зноў слухаць яе хрыпаты голас, бачыць яе твар, падобны на гарбуз, з якога глядзяць вузкія шчылінкі-вочы, невялікі з бародаўкай нос, тоўстыя вусны, вузкі лоб, на які спадаюць вогненна-рыжыя пасмы, — адна брыдота. Трэба ж нарадзіцца такой абразіне. П. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтры́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

1. Памянш. да інтрыга (у 1 знач.). Пошлая інтрыжка. □ Згіньце, Пігмеі і душагубы, Аматары склок І майстры інтрыжак. Кірэенка.

2. Мімалётная любоўная сувязь. Любоўная інтрыжка. □ Адчувалася, нібы і пад гэтай меднай грыўкай, гулліва навісаўшай на лоб, калышуцца цьмяныя думкі, якія ніяк не ўкладваюцца ў сталы, прызвычаены свет яе [Любіных] інтарэсаў: інстытуцкія хлопцы, дзяўчаты, нявінныя інтрыжкі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звар’яце́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які страціў розум; псіхічна хворы. Звар’яцелага Тамаша.. адвезлі ў шпіталь. Бядуля. / у знач. наз. звар’яце́лы, ‑ага, м.; звар’яце́лая, ‑ай, ж. Лячыць звар’яцелага. // Уласцівы псіхічна хворым, такі, як у псіхічна хворых. На чорныя літары жоўтага плаката ўтаропіўся з партрэта косы звар’яцелы позірк чалавека з чорнай касмылінай цераз лоб. Лынькоў.

2. Разм. Безразважны, раз’юшаны, ашалелы. — Бяры яго! Бі! — крычыць звар’яцелы ад злосці афіцэр. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)