произноси́ть несов.

1. (выговаривать) вымаўля́ць;

произноси́ть гла́сный звук вымаўля́ць гало́сны гук;

пра́вильно произноси́ть слова́ пра́вільна вымаўля́ць сло́вы;

2. (говорить) каза́ць, гавары́ць;

произноси́ть речь гавары́ць прамо́ву;

не произноси́ть ни сло́ва не каза́ць (не гавары́ць) ні сло́ва;

3. (оглашать) абвяшча́ць;

произноси́ть пригово́р абвяшча́ць прысу́д;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

гавары́цца, ‑варыцца; незак.

1. Выказвацца, расказвацца, паведамляцца. І тое, што далей гаварылася, ужо лёгка прасейвалася праз .. [Сашкаву] галаву. Чорны. // Вымаўляцца, выгаворвацца. Кожнае слова гаварылася шэптам. □ — Разумець трэба, для чаго якое слова гаворыцца... Лынькоў.

2. безас. Аб наяўнасці жадання, настрою гаварыць. [Астаповіч і Блецька] увайшлі, і Блецька моўчкі сеў. Нешта яму не гаварылася. Чорны.

3. Зал. да гаварыць (у 2 знач.).

•••

Як гаворыцца (у знач. пабочн.) — як прынята гаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pout [paʊt] v.

1. надзіма́ць гу́бы, кры́ўдзіцца

2. гавары́ць (што-н.) з надзьму́тым вы́глядам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

barely [ˈbeəli] adv. ле́дзьве, ледзь;

I had barely begun speaking… Ледзь я пачаў гаварыць…

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bray​2 [breɪ] v.

1. раўці́ (пра асла)

2. прані́зліва/прарэ́зліва гавары́ць або́ смяя́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

danébenreden

vi абмо́віцца; гавары́ць не то́е

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Rédeweise

f -, -n мане́ра гавары́ць [размаўля́ць]; стыль

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

sächseln

vi гавары́ць на саксо́нскім дыяле́кце

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ара́тарстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

Разм. іран. З прэтэнзіяй на красамоўства гаварыць пра што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надры́ў, -ры́ву, м.

1. гл. надарваць.

2. Надарванае месца.

Вяроўка з надрывам.

3. перан. Празмернае фізічнае напружанне.

З надрывам працуе рухавік.

4. перан. Узбуджанасць, хваравітасць у праяўленні пачуццяў.

Гаварыць з надрывам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)