паўро́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паўроты. Паўротны камандзір. // у знач. наз. паўро́тны, ‑ага, м. Камандзір паўроты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ha

ага; а; ну;

ha! tu jesteś? — а (ага)! ты тут?;

ha cóż, nie zgadłem! — ну што ж, (я) не адгадаў!;

że aż ha! — што за цуд!;

ha ha ha! — ха-ха-ха!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

juror

[ˈdʒʊrər]

n.

1) прыся́жны -ага, прыся́глы -ага m., прысяжна́я, прыся́глая f.

2) ся́бра журы́

3) чалаве́к, які́ прысягну́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

даро́слы, -ая, -ае.

1. Які выйшаў з дзіцячага ўзросту, набыў сталасць.

Д. юнак.

2. у знач. наз. даро́слы, -ага, м., даро́слая, -ай, ж., мн. -ыя, -ых. Чалавек, які дасягнуў поўнай сталасці па гадах, паводзінах, дзеяннях.

Дарослыя вялі гутарку на прызбе.

|| наз. даро́сласць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зло́ты, ‑ага, м.

1. Даўнейшая польская сярэбраная манета, роўная пятнаццаці рускім капейкам.

2. Грашовая адзінка ў Польскай Народнай Рэспубліцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кра́ўчы, ‑ага, м.

Пасада і прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15 — пачатку 18 ст. — баярын, які ведаў царскім сталом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праасвяшчэ́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Тытул епіскапа. // Асоба, якая мае гэты тытул.

2. у знач. наз. праасвяшчэ́нны, ‑ага, м. Епіскап.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слабі́цельны, ‑ая, ‑ае.

Які дапамагае хутка спаражніць кішэчнік. // у знач. наз. слабі́цельны, ‑ага, н. Лякарства, якое слабіць. Прымаць слабіцельнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prisoner

[ˈprɪzənər]

n.

1) зьняво́лены -ага m., зьняво́леная f., вя́зень-ьня m.

2) пало́нны -ага m.

prisoner of war — вае́ннапало́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

serf

[sɜ:rf]

n.

прыго́нны -ага m., прыго́нная f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)