ятвя́гі, ‑аў.

Адно з старажытных заходнябалцкіх плямён, якое да 13 ст. насяляла тэрыторыю паміж Нёманам і вярхоўямі ракі Нараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбярэ́жжа н. Strand m -es, -e, Küste f -, -n (мора); Úfer n -s, - (ракі, возера)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэ́льта​I ж. (вусце) Délta n -s, pl -s і -ten;

дэ́льта ракі́ Flússdelta n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

influx

[ˈɪnflʌks]

n.

1) наплы́ў -ву m.

2) ву́сьце n., уто́ка f. (ракі́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

estuary

[ˈestʃueri]

n., pl. -aries

1) шыро́кае ву́сьце ракі́

2) ву́сьце ў мо́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

entláng

prp (A, D) уздо́ўж

den Fluss ~, dem Fluss ~ — уздо́ўж ракі́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бейшло́т

(гал. bijslot)

грэбля ў вярхоўі суднаходнай ракі са шлюзамі для выпускання вады.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Б’ЕФ

(франц. bief),

частка вадаёма, ракі або канала, размешчаная каля воданапорнага збудавання (плаціны, шлюза) вышэй па цячэнні (верхні б’еф) або ніжэй (ніжні б’еф).

т. 3, с. 132

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

наабіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Абабіць вялікую колькасць чаго‑н. Пахла альховае лісце, яго наабіваў ля ракі вецер. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсо́хлы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў сухі. [Хлопец] падкаціў бліжэй да агню тоўстае абкоранае бервяно, выцягнутае з ракі і ўжо абсохлае. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)