vorübergehen

* vi (s) (an D)

1) прахо́дзіць мі́ма (каго-н., чаго-н.)

j-n, etw. ~ lássen* — прапусці́ць каго́-н., што-н.

2) міна́ць, прахо́дзіць

etw. ~ lássen* — перачака́ць што-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

evanescent

[,evəˈnesənt]

adj.

1) мімалётны, які́ ху́тка зьніка́е, ху́тка прахо́дзіць

2) нетрыва́лы

the evanescent beauty of the sunset — мімалётная краса́ за́хаду со́нца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Mótto

n -s, -s дэві́з, эпі́граф, ло́зунг

únter dem ~ stéhen* — прахо́дзіць пад ло́зунгам [зна́кам]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

temporál

a

1) часо́вы

2) лінгв. тэмпара́льны

3) які́ прахо́дзіць [міна́е]

4) анат. скро́невы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

hindúrch=

аддз. дзеясл. прыстаўка, указвае на рух скрозь што-н.: hindúrchgehen* прахо́дзіць (наскро́зь)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

дра́піна, ‑ы, ж.

Неглыбокая ранка на целе або пашкоджанне на прадмеце ў выглядзе палоскі, зробленае чым‑н. тонкім і вострым. На нагах віднеліся крывавыя драпіны ад калючага іржэўніку. Кавалёў. Так не праходзіць дня без страты новай, Шчыт кулямёта ў драпінах увесь. Зарыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадзіма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Незак. да прадзьмуць (у 1, 2 знач.).

2. і без дап. Праходзіць наскрозь праз што‑н., дзьмуць з усіх бакоў (аб патоку паветра, аб ветры). Нас прадзімае вецер свежы, Мы ловім пырскі І дрыжым. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пралётны ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца ў час сезоннага пралёту (пра птушак). Пралётная птушка.

2. Уст. паэт. Які хутка праходзіць, праносіцца; мімалётны. Пралётная думка.

пралётны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пралёта ​2 (у 1 знач.); з пралётамі. Пралётная частка моста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

исходи́ть​III несов.

1. захо́дзіцца; (кровью) сплыва́ць крывёй; (слезами) заліва́цца слязьмі́, прапла́кваць во́чы;

исходи́ть кри́ком захо́дзіцца (ад кры́ку);

2. (истекать — о времени) прахо́дзіць, міна́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Про́сесць (prósiść) ’месца ў кроснах, дзе палатно мяжуецца з ніткамі’ (Варл.), ’прамежак паміж верхнімі і ніжнімі ніткамі асновы, праз які праходзіць чаўнок’ (мін., Шатал.), про́сець (петр., Шатал.). Паводле Раманавай (Наим., 121), першапачатковая мера палатна, параўн. рус. про́шесть, была збліжана з дзеясловам сесть ’сесці’, г. зн. ’тое, што можна зрабіць за адзін прысест, не адрываючыся’. Сумнеўна. Гл. прасесць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)