неаге́н, ‑у, м.

Тоўшча слаёў горных народ, якія адклаліся ў перадапошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад грэч. neos — новы і génos — нараджэнне, узрост.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туарэ́гі, ‑аў; адз. туарэг, ‑а, м.

Народ, які жыве ў Малі, Нігеры, Алжыры, Верхняй Вольце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Патрыёт ’той, хто любіць сваю радзіму, свой народ’ (ТСБМ). Праз польскую (patriota) ці рус. мову з ням. Patriot, якое з франц. patriote ’сын бацькаўшчыны’ < с.-лац. patriōta < ст.-грэч. πατριώτης ’зямляк, суайчыннік’ (Праабражэнскі, 2, 27; Фасмер, 3, 217; SWO, 1980, 558).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

АБАЗІ́НЫ

(саманазва абаза),

народ у Карачаева-Чэркесіі і Адыгеі. 34 тыс. чал. (1989). Частка — у Турцыі. Гавораць на абазінскай мове. Вернікі пераважна мусульмане-суніты.

т. 1, с. 10

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

бязро́дны

1. (які не мае родных, сваякоў) alléin stéhend, óhne Ángehörige;

2. (які страціў свой народ, сваю краіну) héimatlos, váterlandslos

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пуэ́бла

(ісп. pueblo = народ, насельніцтва)

умоўная назва аселых індзейскіх плямён Паўн. Амерыкі і іх пасяленняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эпідэ́мія

(гр. epidemia, ад epi = на, сярод + demos = народ)

шырокае распаўсюджанне якой-н. інфекцыйнай хваробы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

сове́тский в разн. знач. саве́цкі;

сове́тская власть саве́цкая ўла́да;

сове́тское госуда́рство саве́цкая дзяржа́ва;

сове́тский наро́д саве́цкі наро́д;

сове́тский о́браз жи́зни саве́цкі лад жыцця́;

сове́тский челове́к саве́цкі чалаве́к;

Сою́з Сове́тских Социалисти́ческих Респу́блик ист. Саю́з Саве́цкіх Сацыялісты́чных Рэспу́блік;

Сове́тская А́рмия ист. Саве́цкая А́рмія.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

метыза́цыя, ‑і, ж.

Скрыжаванне розных народ жывёлы, а таксама розных сартоў раслін для паляпшэння пароды, сорту.

[Фр. metisation, ад лац. miscere — змешваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шуме́ры, ‑аў.

Старажытны народ, які жыў паміж Тыграм і Еўфратам 5 тыс. год да н. э.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)