Vórmarsch

m -(e)s, -märsche рух напе́рад, на́ступ

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

make great strides, make rapid strides

зрабі́ць вялікі по́ступ, ху́тка ру́хацца напе́рад

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

предначерта́ть сов., высок.

1. прадвы́значыць; вы́значыць (напе́рад); (предписать) прадпіса́ць; (указать) указа́ць;

2. (дать в удел) наканава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адляце́цца, ‑ляціцца; зак.

1. Летучы, перамясціцца, аддаліцца на пэўную адлегласць. [Бацька:] — [Каршачок] адляціцца ад нас далёка наперад і сядзе на тэлеграфны слуп. Чорны.

2. Адскочыць, адкінуцца ад моцнага ўдару, штуршка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заве́дамы, ‑ая, ‑ае.

Наперад добра вядомы; несумненны. Мікола мог гаварыць заведамую няпраўду або неймаверную лухту, але ўмеў падаць яе так пераканальна.., што ўсім хацелася верыць у яе. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

працэ́сія

(польск. procesja, ад лац. processio = прасоўванне наперад)

урачыстае мнагалюднае шэсце (напр. пахавальная п., святочная п.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

przesądzać

незак. прадрашаць, прадвызначаць, вырашаць наперад;

przesądzać sprawę — прадвызначаць справу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вынасны́, ‑ая, ‑ое.

1. Вынесены за межы чаго‑н. Вынасная графа.

2. Прыстасаваны для вынасу, пераносу. Вынасны ложак. Вынасная радыёстанцыя.

3. Спец. Высунуты наперад у выглядзе выступу. Вынасное судна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пуклы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае сферычную вонкавую паверхню; проціл. увагнуты. Выпуклае шкло. Выпуклая лінза.

2. Які выдаецца наперад. Выпуклы лоб. Выпуклыя грудзі.

3. перан. Выразны, рэльефны. Выпуклы вобраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракро́чыць, ‑крочу, ‑крочыш, ‑крочыць; зак.

1. Прайсці крокам. — І толькі выйшла я на шашу і зялёнай абочынай пракрочыла наперад, як чую ззаду шум матора. Кавалёў.

2. Крочыць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)