Sónnenpferd

n -(e)s, -e міф. Фе́баў конь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Aráber

m -s, -

1) ара́б

2) ара́бскі конь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

адпрэ́гчыся, ‑пражэцца; ‑прагуцца; пр. адпрогся, ‑прэглася і ‑праглася; зак.

Вызваліцца ад запрэжкі, выпрагчыся. Конь адпрогся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плюхце́ць, ‑ціць; незак.

Разм. Плюхаць, хлюпаць. Конь — Ножык клыгаў, аступаўся, Вада пад коламі плюхцела. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kary

1. вараны;

2. м. конь (вараной масці)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fornalski

фурманскі;

koń fornalski — цяглавы конь (у маёнтку)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

спра́ўны, -ая, -ае.

1. Без пашкоджанняў, прыгодны для карыстання.

Спраўная машына.

С. матор.

2. Які знаходзіцца ў добрым стане; добры.

Спраўная гаспадарка.

С. конь.

3. Старанны, добрасумленны.

С. гаспадар.

4. Удалы, кемлівы.

С. хлопец.

|| наз. спра́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Ко́нюх 1 ’воўк, які нападае на коней’ (Сцяшк. Сл.). Гл. конь 1.

Ко́нюх 2 ’конюх, даглядчык коней’ (ТСБМ, Нас.). Гл. конь 1.

Ко́нюх 3 ’каня (птушка)’ (Бяльк.). Кантамінацыйнае пераўтварэнне канюк > конюх.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лягу́ша ’конь, які брыкаецца’. Да ляга́цца (гл.). Гл. і наступнае слова. Да генетычнай тоеснасці лягушка і лягацца параўн. рус. свярдл. лягу́н ’конь, які моцна брыкаецца’ і арл., бран. лягу́н ’самец жабы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́стаяцца сов., в разн. знач. вы́стояться;

квас ~таяўся — квас вы́стоялся;

конь ~таяўся — ло́шадь вы́стоялась

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)