саско́чыць, -чу, -чыш, -чыць; зак.

1. Скочыць, скачком спусціцца ўніз.

С. з каня.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Не ўтрымаўшыся на чым-н., зваліцца, скінуцца.

Дзверы саскочылі з завесаў.

|| незак. саска́кваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

boots and saddles

сыгна́л сяда́ць на каня́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

hough

[hɑ:k]

n., Anat.

путава́я ко́стка (у каня́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

знараві́ць, ‑раўлю, ‑равіш, ‑равіць; зак., каго.

Разм. Зрабіць наравістым, упартым. Знаравіць каня. Знаравіць дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

задратава́ць, ‑туе; зак., што.

Параніць нагу, зачапіўшы на хаду падковай другой нагі (пра каня).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́рчык, ‑а, м.

Прыстасаванне для прыпрэжкі каня ў дапамогу каранніку; барак. Хадзіць на ворчыку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ланса́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

У спорце — круты і высокі скачок верхавога каня.

[Фр. lançade.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ляйца́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго.

Прывязваць, чапляць лейцы да аброці пры запраганні каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чамбу́р, ‑а, м.

Повад аброці, на якім водзяць або за які прыводзяць верхавога каня.

[Цюрк. čumbur]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ка́нькаць. Гл. ка́ня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)