ка́нтар​1

(польск. kantar, ад венг. kantár)

аброць без цугляў для прывязвання каня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

нахра́пнік, ‑а, м.

Спец. Рэмень вуздэчкі, які ідзе ўздоўж пераносся да лба (каня).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ванца́к, ‑у, м.

Разм. Рэзкі, востры боль у жываце; рэзь. Каня ванцак хапіў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закілза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Укласці каню цуглі ў рот. Закілзаць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.

Пашкоджанне неарагавелай часткі капыта каня пры коўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

затаўрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго-што.

Спец. Паставіць таўро; заклеймаваць. Затаўраваць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супо́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак., што.

Сцягваць клешчы хамута супоняй пры запраганні каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пры́ха, мн. л. пры́хы ’губа ў каня, каровы’ (баран., лях., пін., Сл. ПЗБ), ’храпа ў каня’ (пін., Шатал.; Сл. Брэс.), ’пыса; непакрытая шэрсцю частка пысы ў каровы, каня’ (Нар. сл., Сл. Брэс.; ЛА, 1), пры́шка ’мордачка’ (Сіг.). Да прыса (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

храпці́

1. schnárchen vi;

2. (пра каня) schnáuben vi, schnáufen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ржаць

1. (пра каня) wíehern vi;

2. перан. разм. wíehernd láchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)