Мі́ласлівы ’міласэрны’ (Нас., Шат., Касп.), ’міласцівы, ласкавы’ (Ян.), рус. ми́лосливый ’тс’. Бел.-рус. ізалекса (з суфіксам ‑л‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Набру́знуць, набру́зці ’набрацца вільгаці’, ’апухнуць’ (Нас.), ’намокнуць, насыціцца вільгаццю’, набрузлы ’прамоклы’ (Байк. і Некр.). Гл. бру́знуць, бру́злы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Набугорываць ’навальваць многа, накладваць’, набугораны «наваленный подобно бугру» (Нас.), параўн. рус. набугриться ’ўздуцца гарбом’. Ад бугор (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нату́рысты ’упарты’ (Нас., Гарэц.; навагр., Нар. словатв.; мазыр., З нар. сл.; Сл. ПЗБ, ТС). Да нату́ра ’характар’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

На́тха ’вонь’ (Нас.), ’адрыжка’ (бяроз., Шатал.), укр. на́тха, на́дха ’адрыжка з непрыемным пахам’. Да тхаць, тхнуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куламе́са ’блытаніна, сумесь, штурханіна, мітусня’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Яруш., Бяльк.), ’гразь, змешаная са снегам’ (ТСБМ). Гл. куламесіцца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ківа́ла ’чалавек, якому даручана сцерагчы што-небудзь і даваць знак іншым’, ’кепскі працаўнік’ (Нас.). Да ківаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лады́жнік, лады́жніца ’бядняк (бяднячка), які ходзіць у лахманах і нібыта корміцца касцьмі’ (Нас.). Да ладыга2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лэўдзік ’злодзей’, лэўдзіць ’красці’, злэўдзіць ’украсці’ (Нас.; Юрч. Вытв.). Балтызм. Параўн. літ. láudaga, láudagas ’неахайны, апушчаны’, ’гультай’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лява́да ’луг, абгароджаны для пашы жывёлы’ (Нас.), ’пастаўнік у полі, лесе’ (Бяльк.; ветк., Яшк.). Да ліва́да (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)