дыдакты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да дыдактыкі (у 1 знач.). Дыдактычныя прынцыпы.

2. Павучальны. Дыдактычны тон. // Які мае характар павучання. Дыдактычная літаратура. Дыдактычная паэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарльсто́н, ‑а, м.

Амерыканскі танец (першапачаткова негрыцянскі) — разнавіднасць хуткага факстрота, а таксама музыка да гэтага танца. Жар факстрот! Сып чарльстон! На раялі ў трыццаць тон. Крапіва.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дактара́льны

(фр. doctoral, ад лац. doctoralis = уласцівы настаўніку, вучонаму)

педантычна павучальны, катэгарычны (напр. д. тон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канфідэнцыя́льны

(ад канфідэнцыя)

які не падлягае агалашэнню, даверны, сакрэтны (напр. к-ая размова, к. тон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

па́фас

(гр. pathos = пачуццё, страсць)

уздым, запал, энтузіязм;

п. творчасці — страсны тон размовы, літаратурнага твора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тонсту́дыя

(ад тон + студыя)

частка кінастудыі, дзе размешчана апаратура для гуказапісу ў час агучвання фільма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гумарысты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гумару, змяшчае ў сабе гумар (у 1, 2 знач.). Гумарыстычны твор. Гумарыстычны часопіс. Гумарыстычны тон. // Уласцівы гумару, гумарысту. Гумарыстычны талент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяціто́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм. Аўтамашына грузападымальнасцю ў пяць тон. Федзя.. не спяшаецца, вядзе сваю пяцітонку крок у крок з камбайнам. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлаго́дзіць, ‑годжу, ‑годзіш, ‑годзіць; зак., каго.

Разм. Зрабіць лагодным, больш лагодным. — Ну чаго, чаго ты так маркоцішся? — змяніла тон Адэля і абняла яго.. — і гэтым разлагодзіла бацьку. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індыферэ́нтны

(лац. indifferens, -ntis)

абыякавы, раўнадушны да каго-н., чаго-н. (напр. і. тон, і-ыя адносіны).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)